หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1330

“ที่เจ้าทำอะไร รีบลุกขึ้นมา!” อาซ้อใหญ่เหยารีบพูดโน้มน้าว

เหยาจิ้งหว่านยิ้มเศร้าแล้วพูดว่า “ข้าเอง ข้าเองที่ทำผิดต่อพี่ ข้าสมควรที่จะคุกเข่า”

“หากพี่ไม่พอใจก็โทษข้าเถอะ อย่าทำให้ท่านแม่และสามีข้าลำบากใจเลย ทั้งหมดเป็นความผิดของจิ้งหว่าน... เป็นจิ้งหว่านเองก็ไม่มียางอาย แต่งงานกับพี่เขยของตนเอง เป็นความผิดของจิ้งหว่านเอง”

เมื่อพูดจบ เสียงฝีเท้าที่หนักอึ้งนั้นก็ได้ถีบประตูแล้วเข้ามา

คนที่มานั้นยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด ก็รับรู้ได้ถึงความโกรธที่แสดงออกมาทางฝีเท้า

“เหยาจิ้งอี๋ เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ เป็นข้าเอง ข้าเองที่ขอแต่งงานกับจิ้งหว่าน! มีเรื่องก็มาลงที่ข้า อย่ามาหักหน้าจิ้งหว่านแบบนี้!” ผู้ชายนั้นไม่พอใจ รีบเข้าไปพยุงเหยาจิ้งหว่านขึ้นมา

“หากไม่ได้รับการอภัยจากพี่ น้องจะไม่ยอมลุกขึ้น ที่รัก เรื่องนี้จิ้งหว่านผิดเอง...” น้ำตาไหลลงมาที่มือของผู้ชาย ผู้ชายอุ้มนางขึ้นมาทันที

ฉินเจียเหยียนใช้สายตาที่รังเกียจมองเหยาจิ้งอี๋ “มีอะไรเจ้าก็มาลงที่ข้า ไม่เกี่ยวกับจิ้งหว่าน”

“ตอนนั้นจิ้งหว่านไม่ยอมแต่ง ข้าเองที่ไปคุกเข่าขอแต่งที่หน้าบ้าน”

“ข้ากับเจ้านั้นไม่มีวาสนาต่อกัน ตระกูลเหยาและตระกูลฉินเป็นมิตรกันมานานหลายปี จะมาเสียความสัมพันธ์เพียงเพราะเจ้าไม่ได้”

“หากเจ้าจะเกลียด ก็เกลียดข้าเถอะ” ฉินเจียเหยียนไม่กล้ามองตาของอีกฝ่ายตรงๆ ได้แต่อุ้มภรรยาแล้วจากไป

ไม่นาน ทุกคนของตระกูลเหยาที่ได้ยินข่าวก็กลับมาที่จวน

ประตูใหญ่ของตระกูลเหยานั้นปิดสนิท กลัวว่าเรื่องนี้จะแพร่ออกไป

“นายท่านกลับมาแล้ว” สาวใช้แจ้งข่าวที่นอกประตู

นายท่านของตระกูลเหยาใส่ชุดคลุมยาวสีเข้ม สายตาของเขานั้นโกรธ เขาพูดเสียงนิ่งว่า “ตระกูลเหยาไม่มีอะไรติดค้างเจ้า เจ้าจะกลับมาวุ่นวายตอนนี้ทำไม”

“ตอนนั้นที่เจ้าเกิดเรื่อง ตระกูลเหยาตามหาเจ้าอย่างสุดความสามารถ มันก็เพียงพอแล้ว...”

“ส่วนเรื่องของจิ้งหว่าน ข้าเองที่ตัดสินใจให้นางแต่งงานแทนพี่สาว!”

“การเป็นทองแผ่นเดียวกันระหว่างตระกูลเหยาและตระกูลฉินต้องดำเนินต่อ ถ้าเจ้าจะโทษ ก็โทษพ่อเถอะ”

“ทำไมเจ้าถึงรออีกหน่อยไม่ได้ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญของตระกูลเหยา หากเรื่องของเจ้าแพร่ออกไป ทำให้ตระกูลเหยาเสื่อมเสียชื่อเสียงที่สร้างมานานจะทำยังไง”

ในสายตาของทุกคน เหยาจิ้งอี๋นั้นยอมตายดีกว่าจะต้องรับความอับอายขายหน้า

แต่ตอนนี้นางกลับมาแล้ว เรื่องโกหกตอนนั้นถูกเปิดโปง แถมยังกลับมาที่ตระกูลเหยาด้วยร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลและความชั่วช้า ตระกูลเหยาจะทำยังไงดี

เหยาจิ้งอี๋มองเขาอย่างนิ่งๆ “จิ้งอี๋... เข้าใจแล้ว”

“จิ้งอี๋... เข้าใจ” ความคมขืนของนางนั้นมากจนจะเอ่อล้มออกมา ทั้งคมขืนและเจ็บปวด

ที่แท้ ไม่มีใครรอคอยให้นางกลับมาตั้งนานแล้ว

ไม่มีใครรอคอยนางกลับบ้านมานานแล้ว

เหยาจิ้งอี๋ดึงอวี้จูมาอยู่ต่อหน้าท่านทั้งสอง นางเช็ดตาที่แดงแล้วสูบจมูก

“ท่านแม่ เป็นความผิดของจิ้งอี๋เอง ทั้งหมดเป็นความผิดของจิ้งอี๋เอง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน