หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1331

ส่วนตนเองนั้นก็จะต้องมีชีวิตต่อไปอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ไม่อาจจะเจอแสงสว่างได้

นางไม่อยาก

“ท่านแม่ ของคุณที่ท่านแม่คิดถึงจิ้งอี๋”

นายท่านนั่งอยู่ตรงหน้า หลับตาลงไม่อยากจะเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“อวี้จู พวกเราไปกันเถอะ” นางจับอวี้จูไว้แน่นแล้วลุกขึ้นมาตัวเซ

เมื่อก่อน การที่ได้กลับบ้านที่สิ่งที่ทำให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไป

แต่ในตอนนี้ อวี้จูเป็นสิ่งประคองให้นางมีชีวิตอยู่ต่อ

เหยาจิ้งอี๋จูงลูกสาว ลู่เจาเจาเดินตามอยู่ข้างหลังอย่างช้าๆ

“จิ้งอี๋... จิ้งอี๋ของข้า...” นายหญิงใหญ่ร้องไห้จนหมดสติไป เหยาจิ้งอี๋ชะงักฝีเท้าลง แต่จากนั้นก็จูงลูกสาวและเดินจากไปอย่างไว

นายท่านเหยามีสีหน้าที่ไม่ดี เขากัดฟันแน่นแล้วเอาฝ่ามือตีไปที่โต๊ะ

“ไป ไปเลย! ให้นางไป! ข้าจะดูว่านางที่ห่างจากตระกูลเหยาแล้ว จะมีชีวิตอยู่ต่อยังไง”

เหยาจิ้งอี๋ไม่หันหลังกลับมาอีก นางออกจากตระกูลเหยาไป

นางเดินออกนอกประตูใหญ่และเดินไปที่ทางเลี้ยว เดินๆ อยู่ก็นั่งลงอย่างทำอะไรไม่ถูก “อวี้จู แม่ไม่มีบ้านแล้ว”

ความเชื่อที่พยุงให้นางรอดมาได้ในหลายๆ ค่ำคืนที่นางอยู่ต่อไม่ไหวได้พังลง

เสียงร้องไห้นั้นดังออกมา อวี้จูน้อยนั้นน้ำตาคลอ

“แม่ ทำไมถึงไม่มีบ้าน ที่ที่มีอวี้จูก็คือบ้าน” หญิงสาวกอดแม่ไว้แน่น นางจะหามาให้แม่ทุกสิ่งอย่าง

“ใช่ ที่ที่มีอวี้จูก็มีบ้าน...” หลังจากที่เหยาจิ้งอี๋ได้ร้องไห้อย่างหนักแล้ว ความรู้สึกหนักอึ้งในใจถึงได้หายไปบ้าง

ลู่เจาเจาถอนหายใจเบาๆ “ตัดขาดไปก็ดี”

พวกเขากลับมาที่ตงต้าเจีย แม้ที่บ้านที่ยากจน แต่ก็เก็บกวาดสะอาดเรียบร้อย

“ความจริงยังไม่อยากจะให้ตอนนี้ แต่การเสริมบางอย่างให้ดีกว่าเดิม สู้ช่วยเหลือในยามลำบากจะดีกว่า”

“บ้านหลังนี้ก็เจ้าก่อนก็แล้วกัน”

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่กล้ารับ แต่เจ้ากับฮูหยินเหยาเป็นหญิง ตอนนี้เจ้าก็ตกที่นั่งลำบาก ไม่รู้ว่าจะเผยชื่อลูกศิษย์ของเซียนตำราเมื่อไหร่ สู้ย้ายบ้านเลยจะดีกว่า”

“คนร่ำเรียนคนไหนในโลกที่ไม่อยากจะเป็นศิษย์ของเซียนตำรากัน” ไม่ว่าชายหรือหญิงล้วนมีมากมาย

ต่อให้อวี้จูตายไป มันก็คงจะไม่ใช่พวกเขา แต่ก็อดไม่ได้ที่คนอื่นจะอิจฉา

อวี้จูมองไปที่แม่ จากนั้นก็รับทะเบียนบ้านจากลู่เจาเจาด้วยสองมือ “บุญคุณขององค์หญิง อวี้จูจะไม่ลืม หากองค์หญิงต้องการให้รับใช้อะไร อวี้จูยอมแลกด้วยชีวิต”

ลู่เจาเจายิ้มแล้วพูดหยอกล้อ “ใครจะให้เจ้าจะแลกด้วยชีวิตกัน ตั้งใจเปิดทางให้กับเหล่าหญิงสาว เป็นคนนำทางที่ฝ่าอุปสรรค...”

“ภายในจวนได้จัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว มีองครักษ์และสาวรับใช้ ชอบก็ให้อยู่ต่อ ไม่ชอบก็เปลี่ยน ไม่ต้องเกรงใจ”

ฉินเจียเหยียนยืนอยู่หน้าประตูอย่างเคารพ อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูหลักที่อยู่ข้างๆ และก็ได้ยินบ่าวรับใช้พูดขานว่า “องค์หญิงกลับจวน เปิดประตู...”

ประตูสีแดงเปิดออก ฉินเจียเหยียนราวกับว่าเห็นร่างที่คุ้นเคยเดินเข้าประตูหลักไป

เขาขยี้ตาอยากจะตั้งใจดูอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายกลับเข้าประตูไปแล้ว

ฉินเจียเหยียนได้แต่ส่ายหัวอย่างหมดทาง เขานี่ตาลายจริงๆ

เหยาจิ้งอี๋จะปรากฏตัวที่ตระกูลลู่ได้ยังไง แถมยังเปิดประตูหลักต้อนรับอีก

“นายท่านฉิน น่าเสียดาย วันนี้คุณชายไม่อยู่ที่จวน ไม่งั้นท่านค่อยมาใหม่วันหลังไหมขอรับ” คนที่ต้อนรับหน้าประตูนั้นตอบอย่างเกรงใจ

สีหน้าของฉินเจียเหยียนชะงักไปเล็กน้อย ความจริงเขาก็ไม่ได้สนิทอะไรกับลู่เยี่ยนซูเลย

คนเดียวที่พอจะสนิทคือลู่หย่วนเจ๋อ

ลู่หย่วนเจ๋อพาเขากลับบ้านไปเคารพบรรพบุรุษ เคยไปมาหาสู่กันในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ลู่เยี่ยนซูก็เรียกเขาว่าลุงฉินตามมารยาท

ฉินเจียเหยียนไม่กล้าแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้า เขาขอบคุณคนที่ต้อนรับหน้าประตูอย่างมีมารยาท จากนั้นก็หันหลังจากไป

คนที่ต้อนรับหน้าประตูของอัครมหาเสนาบดีนั้นราวกับขุนนางระดับเจ็ด เขานั้นสู้คนที่ต้อนรับหน้าประตูไม่ได้เลย

“ได้เจอคุณชายลู่ไหม”

เหยาจิ้งหว่านเดินเข้ามาแล้วถอดชุดคลุมให้เขา จากนั้นก็ถามอย่างสนิทสนม