หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1332

“ลู่เยี่ยนซูเป็นจอหงวนของการสอบระดับท้องถิ่น การสอบระดับประเทศและการสอบหน้าพระที่นั่ง แถมยังเป็นขุนนางข้าราชการที่ใกล้ชิดฝ่าบาท มีงานมากมายที่ต้องทำ เจอได้ง่ายๆ ที่ไหนกัน”

“หากไม่ใช่ว่ามีการไปมาหาสู่บ้างช่วงวัยเยาว์ เกรงว่าแม้แต่นามบัตรเองก็คงจะส่งเข้าไปไม่ได้”

เหยาจิ้งหว่านยิ้มแล้วให้คนมาจัดแจงอาหาร

“ท่านคงลำบากแย่ โชคดีที่เหวินซีของเรานั้นทุกอย่างราบรื่นดี ปัจจุบันได้เป็นนักเรียนหญิงของสถาบันศึกษาหญิงแล้ว”

สายตาของฉินเจียเหยียนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สีหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชม “ดี! สมกับเป็นลูกสาวของตระกูลฉินจริงๆ! เหวินซีเลิกเรียนกลับมาที่จวนหรือยัง”

เหยาจิ้งหว่านส่ายหัว “เหวินซีนั้นขยันหมั่นเพียรมาก ยังไม่กลับเลย”

นางสังเกตดูฉินเจียเหยียน ชายหนุ่มที่อ่อนเยาว์ในตอนนั้นก็กลายเป็นชายวัยกลางคนแล้ว เพิ่มเสน่ห์ที่มีวิชาความรู้ลุ่มลึกบุคลิกลักษณะก็สง่าขึ้นมาไม่น้อย

“ที่รัก... ข้าว่า ข้าไปรับผิดต่อหน้าท่านพี่ดีกว่า”

“ยังไงก็เป็นข้าเองที่ผิดต่อท่านพี่”

“ข้า... ข้าที่เป็นน้องสาวแท้ๆ กลับมีความสัมพันธ์กับพี่เขย ทั้งหมดเป็นความผิดของจิ้งหว่านเอง...”

“ตอนนั้นที่รักเองก็มีความรู้สึกดีๆ ต่อท่านพี่ หากท่านพี่...”

“หากท่านพี่ยังอยู่ ก็คงจะต้องแต่งเข้าตระกูลฉินแน่ๆ หากนางอยากจะให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม จิ้งหว่านจะขอให้ท่านหย่าเอง และให้ที่รักไปขอแต่งท่านพี่เป็นภรรยาหลักเอง”

“ได้แต่หวังว่าท่านพี่จะเห็นเหวินซีเป็นลูกแท้ๆ ข้าเองก็จะได้วางใจ”

น้ำตาของเหยาจิ้งหว่านนั้นไหลออกมาเม็ดโต ฉินเจียเหยียนขมวดคิ้ว “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนยังไงกัน”

“นางมีเรื่องราวแบบนั้น จะเข้าตระกูลฉินของข้าได้ยังไงกัน”

ฉินเจียเหยียนขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ “แม่ของเหวินซีเหวินถันจะต้องเป็นเจ้าเท่านั้น”

“อย่าพูดจาเหลวไหลแบบนี้ ปัจจุบันเหยาจิ้งอี๋มีตัวตนยังไง... ตระกูลฉินนั้นไม่ใช่ว่าคนแบบไหนก็สามารถเข้าได้ ไม่รู้ว่านางไปพาเด็กนอกคอกคนนั้นมาจากไหน ถ้าเข้าตระกูลฉิน คงจะถูกคนหัวเราะเยาะแย่ มาทำให้ตระกูลฉินเสื่อมเสีย! อย่าพูดแบบนี้อีกเลย... ข้ากับเจ้าพวกเราเป็นสามีภรรยาหนึ่งเดียว หรือว่าเจ้าไม่เชื่อข้า” ฉินเจียเหยียนเม้มปากไม่พูดอะไรอีก

มีเสียงดังมาจากด้านนอก สาวนับใช้ต้อนรับฉินเหวินซีเข้ามา

“ท่านแม่ ท่านร้องไห้ทำไม วันนี้อาจารย์ได้ชื่นชมลูกด้วย ต้องดีใจสิ” ฉินเหวินซีรีบเข้าไปอย่างห่วงใย นางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้แม่

“ท่านพ่อ ท่านห้ามรังแกท่านแม่นะ เหวินซีไม่ยอมนะ!” หญิงสาวอายุประมาณสิบกว่าปีช่างน่ารักน่าชัง นางทำปากไม่พอใจและแกล้งจ้องพ่ออย่างโกรธเคือง

ฉินเจียเหยียนอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ “ข้าไม่กล้ารังแกแม่เจ้าหรอก”

“พวกเจ้าพี่น้องสองคนต่างอยู่ข้างนางหมดเลย ข้าไม่กล้าหรอกนะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้เหยาจิ้งหว่านก็ยิ้มออกมา ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแห่งความสุข

ภายใต้น้ำตานั้นก็มีความรู้สึกเยาะเย้ย

“จริงสิ เจ้าได้เห็นคนบ้านนอกคนนั้นที่เซียนตำราถูกใจหรือไม่” เหยาจิ้งหว่านขมวดคิ้วแล้วถาม

ฉินเหวินซีส่ายหัวเบาๆ “ได้ยินแค่ว่าฐานะทางบ้านแย่มาก มีแม่ที่เป็นหม้าย เพิ่งจะเริ่มเรียนได้ปีกว่าก็ถูกอาจารย์ครูที่สอนหนังสือมองเห็นและพากลับเมืองจิงด้วยตนเอง อาจารย์ครูหลายท่านเวียนกันสอนคนละเดือน เกรงว่าเซียนตำราเองก็มีความสนใจไม่น้อยเจ้าค่ะ”

“ข้าไม่เชื่อว่าจะเก่งกว่าลูกข้า”

“ตอนที่ซีเอ๋อร์สามขวบก็รู้ศัพท์กว่าพันคำ แต่งบทกวีได้ภายในเจ็ดก้าว นางจะสู้ซีเอ๋อร์ได้ยังไง”

ฉินเจียเหยียนถือถ้วยชาในมือและมีสายตาที่คมลึก “ข้าจะรีบส่งคนไปตรวจสอบ ทำอะไรทางด้านเซียนตำราไม่ได้ ทางด้านนางเองก็ทำอะไรไม่ได้หรือ”

“เจ้าวางใจได้ พ่อไม่ทำอะไรหรอก แต่หากเป็นนางเองที่ยอมสละสิทธิ์ คนอื่นก็จะว่าอะไรไม่ได้”

ฉินเหวินซีหรี่ตาแล้วพยักหน้า

“เรื่องของหลานจือคงจะต้องปล่อยไปก่อน ทั้งลู่เยี่ยนซูและลู่หยวนเซียวล้วนไม่ใช่คนที่นางจะสามารถไต่เต้าได้”

ท่าทางที่จะช่วยเหลืออย่างเต็มที่ของเหยาจิ้งหว่านเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่สะใภ้ใหญ่นั้นได้หายสิ้น

“ที่รักจัดการเรื่องของเหวินซีได้เลย เรื่องของหลานจือและฉีซานไม่รีบ”

“พี่สะใภ้ใหญ่ก็จริงๆ เลย ถูกใจใครไม่ว่า ดันไปถูกใจลู่เยี่ยนซู ที่เมืองจิง ผู้หญิงเก้าในสิบล้วนมีใจให้ลู่เยี่ยนซู” ความสามารถมากล้น หน้าตาหล่อเหลา แถมยังปฏิบัติกับคนอย่างอ่อนโยนและเมตตา

“พี่สะใภ้ใหญ่ก็ไม่ธรรมดา ที่เมืองจิงคนมีความรู้นั้นมีมากมายไม่ไปร้องขอ กลับไปร้องขอให้ลู่เยี่ยนซูชี้แนะฉีซาน คงจะเห็นว่าตระกูลลู่มีพลังอำนาจมาก คิดอยากจะไต่เต้า”