หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1333

“หากไต่เต้าได้จริงๆ หลานจือเองก็มีโอกาส”

สายตาของเหยาจิ้งหว่านนั้นมีความรู้สึกที่เยาะเย้ย ตระกูลลู่คือใครกัน เป็นที่ที่นางจะไปไต่เต้าได้หรือ

กล้าคิดที่จะให้ลู่เยี่ยนซูเป็นลูกเขยของตน ไม่รู้ฐานะตัวตนของตนเองจริงๆ!

ตระกูลลู่มีอำนาจที่เป่ยเจากว่าครึ่ง

ลูกชายคนโตเป็นจอหงวนทั้งการสอบระดับท้องถิ่น การสอบระดับประเทศและการสอบหน้าพระที่นั่ง เป็นขุนนางข้าราชการที่ใกล้ชิดฝ่าบาท

ลูกชายคนรองเป็นนายพลที่คุมอำนาจทหาร

ลูกชายคนที่สามเป็นจอหงวนทั้งการสอบระดับท้องถิ่น การสอบระดับประเทศและการสอบหน้าพระที่นั่ง มีชื่อเสียงฐานะที่ดีในบรรดานักเรียนทั้งหลาย

ลูกสาวคนเล็กเป็นจักรพรรดินีของแคว้นใต้ รอเพียงพิธีปักปิ่นก็ขึ้นครองราชย์ได้ และที่เป่ยเจา ยังเป็นถึงองค์หญิงเจาหยางที่ฮ่องเต้เซวียนผิงแต่งตั้งเอง ราวกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องผู้คน

ตระกูลลู่นั้นเป็นที่หมายปองอย่างมาก ใครไม่อยากจะไต่เต้ากัน

หากนางสามารถ จะยอมสละให้หลานชายหลานสาวของญาติฝ่ายแม่หรือ

เหยาจิ้งหว่านยกยิ้ม เหวินซีของนางไม่เก่งหรือ เหวินถันของนางไม่เก่งหรือ

“โชคดีที่ที่รักมีการไปมาหาสู่กับตระกูลลู่บ้าง หากเป็นคนอื่น ก็ไม่สามารถที่จะเข้าประตูใหญ่ของตระกูลลู่ได้เลย” คำพูดเยินยอของเหยาจิ้งหว่านนั้นทำให้ฉินเจียเหยียนใจฟูอย่างมาก

ฉินเจียเหยียนกลับไปที่ห้องหนังสือ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือเงียบๆ สายตาของเขานั้นเลื่อนลอย

เขาพิงไปที่พนักเก้าอี้อย่างไร้ทางเลือก สีหน้ามีความลังเลใจ

ตอนนั้นเขาก็มีความรู้สึกดีๆ ต่อเหยาจิ้งอี๋

เหยาจิ้งอี๋นั้นดูเรียบร้อยมีเสน่ห์ อ่อนโยนใจกว้าง มีความสามารถมากล้น ไม่อารมณ์ขบขันเหมือนเหยาจิ้งหว่าน

ในตอนนั้น หลังจากที่หมั้นกันพวกเขาก็มักจะเดินทางไปเที่ยวชมธรรมชาติ ไปเที่ยวงานวัดด้วยกันบ่อยๆ เคยมีช่วงเวลาที่อบอุ่น

แต่ภายหลังนางถูกจับตัวขึ้นภูเขา

แม่ว่าตระกูลเหยาจะปิดข่าวเงียบ แต่ตอนนั้นเหยาจิ้งหว่านมีนิสัยใสซื่อ มักจะเผลอพูดออกมาว่าจิ้งอี๋ถูกโจรเขามากมาย...

ฉินเจียเหยียนถอนหายใจเฮือกใหญ่

ปัจจุบันเหยาจิ้งอี๋ไม่อ่อนเยาว์เหมือนแต่ก่อน แถมมือทั้งสองข้างที่ชำนาญเล่นขิมก็ถูกหักงอ มีบาดแผลเต็ม

ใบหน้าไม่อ่อนเยาว์อิ่มเอมเหมือนเหยาจิ้งหว่าน แต่ตัวนางที่ผ่านการตกตะกอนของวันเวลานั้นก็ทำให้คนรู้สึกสบายใจ

ความน่ารักน่าเอ็นดูและความเมตตาอ่อนโยนของนางเป็นสิ่งที่จิ้งหว่านไม่มี

เขาโบกมือเรียกคนสนิทมา “ส่งเบี้ยเงินไปที่ถนนตงต้า อย่าให้ฮูหยินรู้”

คิดไปคิดมาก็เปิดช่องลับออกมา จากนั้นเอากระเป๋าที่เหลืองตามกาลเวลาออกมา

“ส่งอันนี้ไปด้วย”

นี่เป็นของแทนใจของพวกเขาในตอนนั้น จิ้งอี๋รู้ความคิดของข้าแน่นอน

“ก๊อกๆๆ...”

ประตูไม้ถูกเคาะเสียงดังขึ้นมา แต่กลับไม่มีใครมาเปิดประตูเลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน