หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 134

ซูจื่ออิงตอบรับอย่างเขินอาย

แน่นอนว่านางสามารถฟังถึงคำของสวี่ซื่อได้เข้าใจ ขอเพียงแค่ท่านโหวไม่มีข้อขัดแย้งใด เช่นนั้นนางก็คืออนุภรรยาแล้ว

นางรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับท่านโหว

เมื่อซูจื่อชิงถอยออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของสวี่ซื่อก็ค่อยๆ จางหายไป

“ฮูหยิน นางจะต้องนึกถึงความดีของท่านไปตลอด” เติงจื่อลอบยิ้มออกมา

“ปิดบังไว้จากภายนอกชั่วคราว อย่าเปิดเผยออกไปภายนอก ในจวน ทำทุกอย่างกับนางเหมือนกับอนุภรรยา” จะต้องโจมตีเผยเจียวเจียวอย่างหนัก

สวี่ซื่อใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้าง ปิดประตูไม่ออกไปข้างนอก อ้างไปว่าป่วยหนัก

ส่วนลู่เจาเจา

นั่งขัดสมาธิอยู่หน้ากล่องเล็กๆ นำจี้หยกที่ฮ่องเต้มอบให้ยัดลงไป

ปากมุ่ยออกมา ฮ่องเต้ขี้เหนียวจริงๆ ขาไก่สักชิ้นก็ยังไม่มอบให้ มอบจี้หยกชิ้นนี้ให้จะมีประโยชน์อะไร! !

สวรรค์รู้ ผู้คนด้านนอกเพื่อจี้หยกนี้ถึงขั้นทุบตีกันจนหัวแตก

และไม่รู้ว่ารัชทายาทน้อยจะรอดพ้นจากภัยพิบัติแล้วหรือไม่

เดิมที รัชทายาทน้อยคอยดูแลไทเฮาอยู่ตลอดคืน เมื่อกลับไปไข้ก็ขึ้นไม่ยอมลดลง เพราะเหตุนี้ก็เลยถูกคนนำตัวไป

ทว่าตอนนี้ ท่านแม่ชี้ให้เห็นถึงโรคระบาด ฝ่าบาททรงตรวจสอบตลอดทั้งคืน ทำให้รัชทายาทน้อยรอดพ้นจากภัยพิบัติไปได้

คงจะ หลีกพ้นคราวเคราะห์นี้ไปแล้วสินะ?

ลู่เจาเจากอดขวดนมเอาไว้ แล้วดูดกิน

เห้ นางเป็นแค่เด็กน้อยที่ไม่รู้อะไรเลย นอกจากดื่มนม ไม่สนใจเรื่องอะไรเลย

ช่วงบ่าย ลู่เจิ้งเย่ว์มาหาสวี่ซื่อ

วันนี้เป็นเทศกาลลาปา ด้านนอกครึกครื้นเป็นอย่างมาก

ลู่เจาเจากุมมือพี่ชายเอาไว้ อย่างคิดที่จะออกไปเล่นสนุกด้วย

“ช่วย…ช่วย พี่รอง” มองเขาตาปริบๆ

ลู่เจิ้งเย่ว์มีใจล้อนางเล่น “เห้ เจ้าจะขอให้ช่วยอะไรอย่างนั้นหรือ?”

เจ้าตัวเล็กส่งเสียงร้องออกมา งอเข่า เมื่อคุกเข่าลงพื้นก็โขกศีรษะคำนับลง

น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง เอ่ยออกมาทีละคำ “แม่เล็ก!” เมื่อเอ่ยจบ ก็หนีออกไปด้วยดวงตาแดงก่ำ

ซูจื่อชิงตะลึงไป

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณทั้งหลายในจวนนี้ จะต้องเริ่มเรียกนางกันว่าแม่เล็กแล้ว

สถานะของนางได้รับการยืนยันแล้ว

ส่วนลู่เจิ้งเย่ว์นั้น เม้มริมฝีปากแน่น

“เจาเจา ความสนุกอยู่ข้างหลังนั่นแล้ว” เขาอุ้มเจาเจาออกไปเดินเล่นตามท้องถนน เจาเจาน้อยดูไร้เดียงสา ผู้คนมากมายที่ผ่านไปมากมายต่างก็หันมามองยังนาง

[พี่สะใภ้รองของข้า พี่สะใภ้รองพี่สะใภ้รอง! !] จู่จู่ลู่เจาเจาก็ตื่นเต้นขึ้นมา

ลู่เจิ้งเย่ว์ตกตะลึง

จากนั้นก็เห็นลู่เจาเจาชี้ไปยังรถม้าที่อยู่ไม่ไกลออกไป “เร็วเข้า!”

“คังคัง ปล่อยวอคังคังออกมา!”

[นั่นเป็นภรรยาอย่างเป็นทางการของพี่รองที่หมั้นหมายเอาไว้! พี่เวินหนิง!] ลู่เจากรีดร้องขึ้นในใจ