หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 135

ดวงตาของลู่เจาเจาตกลงไปบนรถม้า ที่แท้ก็เป็นสัญลักษณ์ของตระกูลเวิน

ตระกูลเวินกลับมาเมืองหลวงแล้วหรือ?

ในความทรงจำของเขา เวินหนิงมักจะดูอวบอ้วน คอยติดตามอยู่ข้างหลังเขา แล้วร้องเรียกท่านพี่เจิ้งเย่ว์

ส่วนในตอนนี้…

มือคู่หนึ่งยื่นออกมาจากในรถม้า แขนเรียวยาว ราวกับว่ามาพร้อมกับแสงดาวระยิบระยับเล็กๆ

หญิงสาวเผยใบหน้าออกมา ดวงตาสดใสดุจดวงดาว ใบหน้าละเอียดอ่อนและดูค่อนข้างเก็บตัว

มุมปากแต้มไปด้วยรอยยิ้ม และยังมองเห็นลักยิ้มเล็กๆ ที่เคยมีได้อยู่อย่างไม่ชัดเจนอยู่

[อ่าอ่าอ่า เป็นพี่สะใภ้รองของข้า!]

[พี่รองที่โง่เขลา รีบขึ้นไปรีบขึ้นไปสิ! ! พี่สะใภ้รองกลับมาเมืองหลวงแล้ว!]

[พี่รองที่เบาปัญญา เจ้าโง่! พี่สะใภ้รองตั้งแต่เล็กจนโตก็ชอบพี่รองแล้ว พี่รองเพื่อผู้หญิงพวกนั้นถึงกับบีบบังคับให้พี่เวินหนิงถอนหมั้นไป! ภายหลัง…]

[ภายหลังหญิงสาวฆ่าญาติตัวเอง แม่และน้องชายถูกจับตัวไป และกำลังจะถูกประหาร พี่เวินร้องขอความช่วยเหลือไปทั่ว แต่ไม่มีใครช่วยเหลือได้ จนทำให้ตระกูลเวินลำบากไปด้วย…]

[แล้วยังถูกคนลากเข้าไปในตรอก เห้เห้เห้…]

[พี่เวินตายอย่างเปลือยเปล่าอยู่ในตรอกนั้น…] ดวงตาของลู่เจาเจาแดงก่ำ และไม่เคยพบมาก่อนเลยว่า ลู่เจิ้งเย่ว์จะมีท่าทีนิ่งอึ้งไป

ลู่เจิ้งเย่ว์รู้สึกได้ความหวานล้ำในใจ

เวินหนิง เวินหนิงนาง! ! !

ตอนนี้เขามองเวินหนิงมาจากที่ไกลๆ หญิงสาวที่งดงามเช่นนี้ กลับตายไปอย่างเปลือยเปล่าในตรอกที่มืดมิด

เพียงเพื่อช่วยนาง

“หย๋าหย๋าหย๋า พี่รองท่านอย่าวิ่งสิ พี่รองท่านทำไมถึงได้วิ่งหนีไป…]

ลู่เจาเจาหมดคำพูดไประยะหนึ่ง พี่รองของนางวิ่งหนีไปจริงๆ หรือ

ลู่เจาเจารู้สึกเพียงว่าหัวใจหนักอึ้ง

จนทำให้หายใจไม่ออก

ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องตามหาลู่เจาเจา ทว่าเขาก็ยังคงวิ่งมุ่งหน้าตรงไปทางตำหนักบูรพา

ตำหนักบูรพาได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ปกติแล้วแม้แต่ประตูใหญ่เขายังยากจะเข้าไปได้ แต่ในตอนนี้กลับไม่มีสิ่งกีดขวางได้

คนในตำหนักบูรพาต่างพากันตื่นตระหนก

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ลู่เจิ้งเย่ว์ดึงคนเข้ามาถาม

“รัชทายาทตกน้ำ เมื่อฟื้นขึ้นมาก็เหมือนจะสูญเสียวิญญาณไป…” บ่าวรับใช้พากันหวาดกลัว

ลู่เยี่ยนซูนั่งอยู่บนรถเข็น ใบหน้าเคร่งขรึม กวาดตามองไปยังเจาเจา ก่อนจะรับเจาเจามา

ลู่เยี่ยนซูระยะนี้มีความใกล้ชิดกับรัชทายาทมาก

วันนี้ เขาอยู่ในตำหนักบูรพาพอดี

เมื่อครู่นี้ในตอนที่รัชทายาทฟื้นขึ้นมานั้น ก็กุมหัวขึ้นมาทันที

ทั้งๆ ที่ข้างกายไม่มีใครอยู่ แต่เขาก็ยังร้องตะโกนให้ออกไป! รีบออกไป! ออกไปจากร่างกายข้า!