หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1350

“ยิ่งไปกว่านั้น นางยังมีเด็กน้อยในครรภ์ ดวงตาก็ยังไม่ลืม ไม่เคยได้เห็นโลกภายนอก เจ้าเผาร่างนางไปเช่นนี้ อาอู๋ต้องโกรธแน่”

“ทิวทัศน์ตงหลิงงดงาม นางโปรดปรานนัก ก็ให้เป็นไปตามความต้องการของนางเถิด” จุยเฟิงมองเขาอย่างระมัดระวัง

บัดนี้ย่อมเปิดโลงไม่ได้ ในนั้นมีเพียงโลงเปล่า!

จู๋มั่วหน้าซีดเผือด “เอาเถิด ข้าเองที่เสียสติ”

“ช่วงนี้นอนไม่หลับเลย พอหลับตาก็เห็นอาอู๋จ้องมองข้าด้วยดวงตาอาบเลือด มิเอ่ยวาจา…” จู๋มั่วแทบไม่กล้าหลับตา แม้แต่หายใจก็เจ็บปวดไปหมด

“ยังไงมันก็ต้องผ่านไปได้” เสียงปลอบโยนแผ่วเบาของจุยเฟิงแฝงไว้ด้วยความกังวล ในใจนึกคำนวณ ลูกเกิดมาได้หลายเดือนแล้วกระมัง?

ความจริงจู๋มั่วไม่ต้องการคำปลอบประโลมใด ๆ เพียงแต่รู้สึกอัดอั้นตันใจจนอยากระบายออกมา

“คืนนี้เราผลัดกันเฝ้ายามได้ไหม? ข้าอยากกลับไปยังเผ่ามังกรเสียหน่อย” ถึงแม้ว่าอาอู๋จะจากไปแล้ว แต่เขาก็อยากจะสร้างสุสานไว้เป็นที่ระลึก

จุยเฟิงโบกมือ “เจ้าไปเถิด” ตัวเขานั้นไร้ญาติขาดมิตร ว่างทุกวันอยู่แล้ว

จู๋มั่วกล่าวขอบคุณแล้วจากไปอย่างเงียบ ๆ

เมื่อกลับไปถึงเผ่ามังกร เขาก็ไม่ได้รบกวนผู้ใด

ถ้ำมังกรแห่งนี้คือสุสานที่เผ่าพันธุ์มังกรใช้ฝังศพบรรพบุรุษมาช้านาน มังกรเฒ่าผู้เฝ้าประตูสัมผัสได้ถึงไอพลัง จึงลืมตาขึ้นช้า ๆ มองดูผู้มาเยือน

“องค์รัชทายาทน้อย ทุกคนในเผ่าพันธุ์ล้วนมีภาระหน้าที่ในการฟื้นฟูเผ่ามังกร ขอองค์ชายอย่าได้ใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง...”

“ยอมอ่อนข้อให้ฝ่าบาท กลับบ้านไปเสียเถิด” มังกรเฒ่าถอนหายใจแผ่วเบา

“ผู้อาวุโสรอง จู๋มั่วเข้าใจดี ท่านมิต้องเกลี้ยกล่อมข้าแล้ว”

เขาก้าวเข้าไปในถ้ำมังกร ภายในถ้ำมืดสลัว บรรยากาศรอบด้านวังเวงและเย็นเยียบ ทว่า มังกรนั้นหนังหนาเนื้อแข็ง จึงมิได้ใส่ใจกับความหนาวเหน็บแม้แต่น้อย

จู๋มั่วเลือกทำเลที่ถูกใจได้แล้ว ก็ลงมือขุดด้วยกรงเล็บของตนเองทีละเล็บ ทีละเล็บ

เขาใช้กรงเล็บจารึกอักษรลงบนแผ่นศิลาว่า หลุมศพของอาอู๋และจู๋มั่ว

หลุมศพที่ฝังร่วมกัน

แต่อาอู๋ไม่ต้องการฝังร่วมกับเขา จู๋มั่วจึงนำเพียงเสื้อผ้าที่นางเคยสวมใส่บรรจุลงในหลุม

เขายืนอยู่หน้าหลุมศพอย่างเงียบงัน ใบหน้าเศร้าสร้อย

ขณะที่เขากำลังจะจากไป ก็พบกับภูตหอยซึ่งกำลังถือถุงผ้าไหมเล่นอยู่ เดิมทีภูตหอยมีนิสัยห้าวหาญ แต่พอเห็นเขา นางก็รีบซ่อนถุงผ้าไว้ด้านหลังพลางกล่าวว่า “องค์ชาย”

ถุงห่อผ้าไหมสีสวยงามยิ่งนัก นางชื่นชอบนักหนา

ทว่าถุงห่อผ้านั้นมีมนตร์ผนึก นางเปิดไม่ออก

จู๋มั่วมิได้ใส่ใจ หันกลับไปมองวังมังกรเพียงแวบเดียว ก่อนจะหันหลังจากไปอย่างไม่ลังเล

ทันใดนั้น…

เสียงร้องอันไพเราะเสนาะโสตก็ดังขึ้นข้างหู

เสียงนั้นอ่อนหวาน นุ่มนวล แฝงไว้ด้วยความไร้เดียงสา

จู๋มั่วชะงักไปครู่หนึ่ง ก็เห็นภูตหอยน้อยบินเข้าไปต้อนรับอย่างรวดเร็ว “องค์หญิงน้อยเผ่าหงส์...” ภูตหอยตื่นเต้นจนแก้มแดงก่ำ ยกมือขึ้นตะโกน

จู๋มั่วมองเห็นแสงเพลิงพุ่งเข้ามาแต่ไกล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน