หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1354

“ความตายมิใช่การลาจาก”

นายหญิงใหญ่กลั้นน้ำตาไว้ ด้วยเกรงว่าเจาเจาจะกังวลใจ จึงพยักหน้าเบา ๆ

หลังจากตั้งศพครบสามวัน หรงเช่อประคองกระถางธูปไว้ในมือทั้งสอง

เพล้ง กระถางธูปหล่นแตกกระจาย

“เชิญวิญญาณ!” เขาเปล่งเสียงพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอ ประคองป้ายวิญญาณของท่านผู้เฒ่า ก้าวเท้าออกจากบ้านทีละก้าว

เด็กรับใช้ถือตะกร้าสาน โปรยกระดาษเงินขึ้นบนฟ้า ปลิวว่อนไปทั่วทิศ

ถนนสายยาวแน่นขนัดไปด้วยผู้คน ทยอยมาส่งขบวนอย่างเนืองแน่น ถนนสายยาวเงียบสงัดลงราวกับป่าช้า

“ท่านกั๋วกง ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ...”

“ท่านกั๋วกง ท่านค่อย ๆ ไป…”

“ขอท่านคุ้มครอง พวกเรามาคำนับท่านแล้ว” ชาวบ้านหลั่งไหลมาจากทุกสารทิศ ต่างร่ำไห้คร่ำครวญด้วยความอาลัย

หรงเช่อสูดน้ำมูก ใบหน้าชายชาตรีเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“พอแล้ว ๆ ร้องไห้สองสามทีก็พอแล้ว อย่าเสียใจไปเลย” ลู่เจาเจาดึงแขนเสื้อพี่สามเบา ๆ

ลู่หยวนเซียวร้องไห้จนฟังไม่เข้าหู ได้แต่โบกมือให้นาง

“พี่ซูเหยา อย่าร้องไห้เลยนะ เดี๋ยวท่านปู่จะลุกขึ้นมาด่าเอาหรอก”

โจวซูเหยาสะอื้นไห้ ดวงตาทั้งสองข้างบวมแดง ส่ายหน้ากล่าวว่า “ถ้าท่านลุกขึ้นมาตีข้าได้ นั่นคงจะเป็นเรื่องดีเสียอีก”

ลู่เจาเจาเกาหัว เดินตามหลังขบวนไป

นางอ้าปาก ราวกับจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่ยังไม่ทันได้เปล่งเสียง นิ้วเรียวยาวก็เอื้อมมาปิดปากนางไว้เสียก่อน

ราวกับลูกเป็ดน้อยตัวหนึ่ง

“อื้อ อื้อ อื้อ…” ลู่เจาเจาดิ้นขลุกขลัก ทั้งเตะทั้งถีบใส่เต๋าสวรรค์

เต๋าสวรรค์ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูพลางกล่าวว่า “ความลับสวรรค์ไว้แล้ว บอกไม่ได้หรอกนะ”

เขายอมปล่อยมือ ลู่เจาเจาจึงทำปากยื่น กอดอกแน่น

“อึดอัดจะแย่...”

“พวกเขาร้องไห้กันน่าสงสารขนาดนั้น ข้าก็เกือบจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน... เฮ้อ...”

ลู่เจาเจามองเขาด้วยความเคลือบแคลงสงสัย “ทำไมกลิ่นอายบนตัวท่านถึงได้แปลกประหลาดเช่นนี้?” ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติไป

เต๋าสวรรค์มิได้เอ่ยสิ่งใด เพียงจูงมือพานางขึ้นเขาไปอย่างเงียบ ๆ

จุยเฟิงก้มหน้าต่ำ เดินตามหลังอย่างนอบน้อม

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของเต๋าสวรรค์ จึงยกมุมปาก ยิ้มแย้มประจบเอาใจ

ถนนสายยาวถูกอัดแน่นไปด้วยผู้คน พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นชาวบ้านที่มาส่งศพ จนกระทั่งเดินทางขึ้นเขา นายหญิงใหญ่มากล่าวขอบคุณด้วยตนเอง ผู้คนจึงค่อย ๆ สลายตัวไป

ครั้นเมื่อฝาโลงถูกปิดลงและหย่อนลงสู่หลุมศพ คนของตระกูลหรงต่างก็คุกเข่าลงกับพื้นดินกันเต็ม

“ท่านพ่อ ท่านค่อย ๆ ไปนะ”

“ท่านกั๋วกง ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ”

เสียงสะอื้นไห้ของนายหญิงใหญ่ดังขึ้น “ท่านพี่ เดินทางไปแม่น้ำเหลืองช้า ๆ อย่าลืมรอข้าด้วย”