หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1355

“นี่... นี่…” หยงเช่อใบหน้ายังเปื้อนน้ำตา นิ้วมือชี้ไปที่รูปปั้นเจ้าหลักเมือง ด้วยความตื่นเต้นจนพูดไม่ออก

“ท่านพี่ ต้องเป็นท่านพี่แน่ ๆ ข้าจำไม่ผิดหรอก” นายหญิงใหญ่พลันมีเรี่ยวแรงขึ้น ผลักสาวใช้ที่พยุงอยู่ออก แล้วรีบสาวเท้าไปข้างหน้า

“พวกเจ้าดูสิ!!”

เหนือรูปปั้นเจ้าหลักเมือง ปรากฏเงาราง ๆ นั่น... มิใช่เจิ้นกั๋วกง ผู้เพิ่งฝังร่างไปเมื่อครู่นี้หรอกหรือ!!

“ข้าว่าแล้ว การจากลามิใช่ความตาย แต่เป็นการเริ่มต้นใหม่ต่างหาก...”

“ท่านผู้เฒ่าออกรบในสนามรบ ช่วยชีวิตผู้คนนับไม่ถ้วน จนชาวบ้านเรียกท่านว่าพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิต”

“ทำดีได้ดี”

“ตอนนี้ ท่านปู่ก็เป็นเจ้าหลักเมืองที่ดูแลปกป้องพื้นที่แถบนี้แล้ว” เด็กหญิงพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่…

“เจ้าหลักเมือง?” นายหญิงใหญ่กล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจ

“ใช่แล้ว ท่านปู่ช่วยชีวิตผู้คนมากมาย จึงได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าหลักเมือง คอยปกปักรักษาชาวบ้าน นี่เป็นรางวัลจากสวรรค์ที่ประทานให้ท่าน” ลู่เจาเจามองผู้คนอย่างยิ้มแย้ม

หรงเช่อแอบปาดน้ำตาอย่างเงียบเชียบ ทำท่าทางสงบนิ่ง

สวี่สืออวิ๋นเห็นแล้วอดขำไม่ได้ แต่ดวงตาของนางยังคงแดงก่ำ จึงหัวเราะออกมาไม่ได้

“เจ้าปิดบังแม้กระทั่งแม่?” นางจ้องมองเจาเจา

ไม่แปลกใจเลยที่เด็กน้อยคนนี้คอยบอกให้นางอย่าร้องไห้ บอกว่าร้องไห้พอประมาณก็พอ อย่าเสียใจมากเกินไป

ที่แท้ นางก็รู้เรื่องนี้มานานแล้วงั้นรึ?

ชั่วขณะหนึ่ง ซ่านซ่านยังคงมีสีหน้าโศกเศร้า แต่เมื่อเห็นท่านปู่ที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศหันมามองตน เขาก็ตัวชาวาบ

“พี่หญิง ข้าเป็นน้องแท้ ๆ ของท่านนะ!”

“เหตุใดจึงไม่ยอมบอกข้าแต่แรก ฮือ ๆ ๆ น้ำตาที่ซ่านซ่านเสียไปนับว่าเป็นอะไร?”

ลู่เจาเจากะพริบตาปริบ ๆ พร้อมกับทำสีหน้าไร้เดียงสา “ก็ถือว่าเจ้าแสดงความกตัญญูไงเล่า!”

“ท่านพี่ ท่านมีวาสนาเช่นนี้ นับเป็นบุญของตระกูลหรงพวกเราจริง ๆ โอ้ เรื่องน่ายินดี นี่มันเรื่องมหามงคลใหญ่” ทันใดนั้น นายหญิงใหญ่ก็ยิ้มหน้าบาน ตระกูลหรงรุ่งโรจน์แล้ว!!

“เจาเจาปากแข็งจริง ๆ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังปิดบังแม่” สวี่สืออวิ๋นด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ลูกสาวโตขึ้นแล้วสินะ…

“ท่านแม่ ท่านพ่อ ท่านปู่ ท่านย่า เรื่องนี้เจาเจามิได้ตั้งใจปิดบังพวกท่าน ความลับสวรรค์มิอาจเปิดเผย หากป่าวประกาศออกไปก่อน ใครจะรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์พลิกผันอันใดขึ้น”

“อีกอย่าง ท่านปู่จากไปแล้ว ดวงวิญญาณก็ดับสูญ มิใช่คนธรรมดาอีกต่อไป การจัดพิธีให้ท่าน ได้ร้องไห้เสียใจอย่างสุดซึ้ง ก็ถือเป็นการเริ่มต้นและสิ้นสุดที่งดงาม…” คำพูดนี้มีเหตุผลเช่นกัน

คนตระกูลหรงต่างพากันร้องไห้ปนหัวเราะ แม้แต่ท่านผู้เฒ่าหรงเองก็คาดไม่ถึง…

ต่างก็ร่ำลากันอย่างสุดซึ้งแล้ว ท้ายที่สุด…

ลืมตาขึ้นมา แหะ ฟื้นแล้ว