หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 137

“อยาก...มีชีวิตอยู่ต่อไปไหม”

องค์รัชทายาทโกรธจัด ถ้าไม่อยากมีชีวิตหรือว่าอยากจะตายกัน

เขาคิดจะพูดออกมาแต่ตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้อย่างเต็มร้อย การจะพูดออกมาเขาทำได้แค่อ้าๆ หุบๆ จากกัดริมฝีปากเข้าอย่างแรงจนเลือดไหลออกมา

องค์รัชทายาทถูกควบคุมตัวเอาไว้อย่างแน่นหนา เขากังวลใจเป็นอย่างมาก

เหมือนกับว่าลู่เจาเจาเห็นสิ่งผิดปกติ เด็กน้อยจับมวยผมบนศีรษะของตัวเอง

“พยักหน้า?” เมื่อเธอเอ่ยออกมาองค์รัชทายาทก็รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

[แต่ว่านะ ต่อให้เจาเจาช่วยเจ้าไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่โชคชะตาก็จะนำพาเจ้าไปมาสู้เส้นทางเดิม]

[นอกเสียจาก...] ลู่เจาเจาพึมพำ

[นอกเสียจากเจ้าจะแบ่งชีวิตร่วมกับเจาเจา] ลู่เจาเจามีบุญคุณกับสวรรค์ หากคิดจะช่วยใครนั้นเป็นเรื่องง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ

[แต่คนธรรมดาไม่คู่ควรที่จะแบ่งชีวิตร่วมกับเจาเจา ให้เจ้าเป็นได้แค่...บ่าว！ เป็นบ่าวของเจาเจา และคอยติดตามรับใช้ จากนั้นชะตาของเจ้าจะไม่เกี่ยวข้องกับสวรรค์อีก และได้รับชีวิตใหม่อีกครั้ง] มวยผมเล็กๆ ของนางใกล้จะหลุดออกมาแล้วว

เธอนั่งขัดสมาธิลงบนพื้น “เจ้า เจ้า...ยินยอม...”

“เป็นบ่าว...ของเจาเจาหรือไม่” เจาเจาพูดจาเอาอกเอาใจ และเอาแต่พยายามพูดออกมาอย่างชัดเจน

องค์รัชทายาทหอบหายใจไม่หยุด เขาสามารถสัมผัสได้ว่าเขาไม่สามารถควบคุมแขนละขาของเขาได้เลย กลิ่นอายรอบตัวเขาก็เปลี่ยนเป็นไม่คุ้นเคย

เขากำลังจะถูกลบ

เซี่ยเฉิงสี่กัดกรามแน่น ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาลุกขึ้นยืนจากนั้นก็คุกเข่าลงบนเครื่องเคลือบ

“ข้า เซี่ยเฉิงสี่ยินยอมติดตามเจาเจาและจะเป็นบ่าวรับใช้ของเจาเจาตลอดไป！”

“ถ้าหากผิดคำสาบานขอให้ฟ้าผ่าตาย！”

เมื่อพูดจบท้องฟ้าอันมืดสนิทก็มีสายฟ้าฟาดลงมาอย่างกะทันหัน

เมฆดำรวมตัวกันบนท้องฟ้า

นี่แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะว่าคำสาบานขององค์รัชทายาทนั้นได้ผล

แต่เป็นสวรรค์ที่กำลังห้ามลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาเท้าสะเอว นางโยนขวดนมไปอีกทาง ใบหน้าเล็กๆ ของนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

มือขวาของนางชี้ไปบนฟ้า “หุบปาก！”

นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงดุร้ายพร้อมด้วยท่าทีที่เหลืออด