หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 196

ในใจของมามาเต้นตึกตัก "นายหญิงใหญ่เจ้าคะ?"

นายหญิงใหญ่ดูเหมือนร่างกายจะชาอยู่บ่อยๆ

นายหญิงใหญ่ตบหน้าอย่างจัง "ทำไม เจ้าคิดว่าข้าสกปรกรังเกียจข้างั้นหรือ เจ้ามันเป็นสาวใช้ผู้ต่ำต้อย ควรหรือที่จะรังเกียจเจ้านาย! จงเป็นดุจวัวเป็นม้าไปตลอดชีวิต!" นางปัสสาวะรดกางเกงจนเปียกก็รู้สึกอึดอัดใจ

เมื่อมามาเห็นสายตาก็ตกใจ

มามาเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าลงและไม่พูดอะไรอีก

มีเพียงรอยตบที่ใบหน้าที่ปรากฏเด่นชัด

"ยังไม่ทันรุ่งสาง ข้างนอกเจ้าจะขันอะไรนัก" นายหญิงใหญ่มองท้องฟ้า ส่วนไก่ก็ยังขันอยู่เลย!

สวี่ซื่อเอ่ยเสียงนุ่มนวล "ท่านแม่เจ้าคะ ท่านหมอบอกว่า ต้องกินยาตรงเวลานะเจ้าคะ"

"ในเมื่อลูกสะใภ้ดูแลอาการป่วยด้วยตัวเอง ปกติต้องยึดตามหมอเป็นหลัก"

นายหญิงใหญ่สะอึกอยู่ในใจ

"เข้ามาสิ"

สวี่ซื่อเข้าไปในห้องและถือยาต้มหนึ่งชามไว้ในมือ

"ท่านแม่ ข้าไม่เคยเข้าครัวมาก่อน หวังว่าท่านแม่จะไม่รังเกียจ"

นายหญิงใหญ่เหลือบมอง ยาจีนที่สีดําสนิท แต่รู้สึกว่ารสชาติคงแย่กว่าปกติ

นางรับชามไป ดื่มแค่คําเดียวก็เกือบจะอาเจียนออกมา

"นี่มันกลิ่นแปลกๆ อะไรกัน?" นายหญิงใหญ่มองนางด้วยความตกใจ

สวี่ซื่อหน้าแดงอย่างเขินอาย "ท่านแม่เจ้าคะ ข้าลุกขึ้นมาต้มยาจนไม่ได้นอนมาทั้งคืน เผลองีบหลับอยู่หน้าเตา ยานี่คงจะไหม้"

"แต่ท่านแม่สบายใจได้ มันไม่มีผลต่อสรรพคุณทางยาเจ้าค่ะ"

ในใจของนายหญิงใหญ่มีเลศนัยขึ้นมาทันที เห็นได้ชัดว่านางเองที่ปล่อยให้สวี่ซื่อดูแลอาการป่วย จึงได้แต่ทนคลื่นไส้และกลืนมันลงไป

เมื่อดื่มเสร็จแล้วก็แทบจะอาเจียนหลายครั้ง

นายหญิงใหญ่ตั้งใจแกล้งนางจึงเอ่ยว่า "ในตอนเช้าข้าอยากกินอาหารเช้าที่เจ้าทําเอง"

สวี่ซื่อเม้มริมฝีปาก "ได้เจ้าค่ะ ท่านแม่"