หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 199

เมื่ออยู่บนต้นไม้ มันก็คือไม้ประดับ

ทว่าพอใบมันร่วงหล่นสู่พื้น ก็จะกลายเป็นสมุนไพรชนิดหนึ่ง

ซึ่งจวนจงหย่งโหวก็มีต้นไม้ชนิดนี้อยู่พอดี

"บ่าว บ่าวบังเอิญเห็นแม่นางหว่านอี้ไม่ระวังทำห่อยาหกลงใต้ต้นไม้" สาวใช้คนหนึ่งคุกเข่าลงที่พื้นพลางกล่าวอย่างระมัดระวัง

ลู่หย่วนเจ๋อกล่าวขึ้นมาในทันที "หว่านอี้ เจ้ากลับตระกูลกู้เสียเถิด!"

ครั้งนี้นายหญิงใหญ่เกือบจะสิ้นชีวีแล้ว

ลู่หย่วนเจ๋อรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ในใจ

นายหญิงใหญ่หายใจแผ่วเบา รู้สึกเหมือนนางใกล้จะสิ้นใจ

ไม่สนด้วยว่าลู่หว่านเหยาจะร้องไห้ฟูมฟายไม่อยากไปยังไง นางเหนื่อยล้าจนไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น

นางยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกหลายปี จนจิ่งไหวสอบผ่านได้เป็นขุนนาง ได้เป็นราชครูขององค์รัชทายาท

ลู่หว่านอี้ถูกลากตัวไป สวี่ซื่อชะงักเล็กน้อย

นางกล่าวเสียงค่อย "ท่านแม่ หว่านอี้เป็นที่รักของทุกคนได้รับการทะนุถนอมมาอย่างดี นางจะมีความสามารถดูแลผู้ป่วยได้ที่ไหนกัน?"

นายหญิงใหญ่เบิกตาโต

"ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้องแล้วไม่ต้องแล้ว" นายหญิงใหญ่ปฏิเสธซ้ำๆ

นายหญิงใหญ่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางถึงกับถดตัวถอยไปข้างหลัง ไม่กล้าเข้าใกล้สวี่ซื่อเลย

สวี่ซื่อถอนหายใจ สีหน้าท่าทางดูหดหู่เล็กน้อย

ลู่หย่วนเจ๋อยังพูดโน้มน้าวนางต่ออีกหน่อย

เป็นไข้หวัดหนึ่งครา ดูแลรักษาหนึ่งครั้ง ในที่สุดก็มีเพียงนายหญิงใหญ่ที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งบรรลุความสำเร็จแล้ว

ลู่เจาเจาอาศัยความชุลมุนวุ่นวายมในช่วงเช้า แอบติดตามออกจากจวนไป

ไม่มีใครสังเกตเห็นเด็กน้อยตัวเล็กๆ ที่อยู่ด้านหลัง