หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 200

ลู่เจาเจาลูบหน้าด้วยความประหลาดใจ ยิ้มจนแก้มปริ

สนุกจังเลย สนุกจริงๆ

เทพเจ้าไม่สนุก ไก่ย่างก็ไม่อยากให้

วิญญาณชั่วร้ายก็ไม่สนุก เห็นนางก็หลบเลี่ยงไปทางอื่น

นายหญิงใหญ่ก็สนุกอยู่นะ ทว่าแก่ชราแล้ว เล่นด้วยลำบาก แค่สองวัน ก็เกือบจะตายแล้ว

นายหญิงใหญ่ก็ยังตายไม่ได้ด้วย!

ตายแล้วก็ต้องกินมังสวิรัติอีก!

เขาฝูเฟิง จะต้องน่าสนใจเป็นแน่?

"ดูเด็กผู้หญิงคนนั้นสิ คงไม่ได้ปัญญาอ่อนหรอกกระมัง?" หญิงคนนั้นกังวลอยู่เล็กน้อย ทำไมถึงได้หัวเราะเหมือนคนสติไม่สมประกอบ?

รับรู้ได้ถึงสายตาของหญิงคนนั้น ลู่เจาเจาก็ยิ่งยิ้มจนเห็นฟัน ขนาดเหงือกก็ยังโผล่ให้เห็น

หญิงคนนั้นจึงเบือนสายตาไปทางอื่น

นางไหนเลยจะรู้ เชิญเทพมานั้นง่าย แต่ส่งกลับนั้นยาก

ยิ่งเป็นลู่เจาเจาแล้ว ก็ยิ่งยากเข้าไปอีก!

รถม้าขับเคลื่อนออกจากเมืองไปหลวงไปอย่างโจ่งแจ้ง

ลู่เจาเจาอุ้มขวดนมเอาไว้ นั่งอยู่ตรงมุมในรถม้าอย่างว่าง่าย

เด็กชายตัวน้อยวัยสี่ขวบแต่งตัวหรูหรา น้ำตาคลอเบ้ามองไปรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว "พวกเขาคือพวกค้ามนุษย์ พวกเราถูกลักพาตัวแล้ว!" เสียงของเขาสั่นเครือ ยากที่จะเก็บซ่อนความหวาดกลัว

ลู่เจาเจามองเขาอย่างประหลาดใจ

"พี่ชายตัวน้อย เจ้าเพิ่งจะรู้หรือ..."

เด็กชายตัวน้อยตะลึงงัน?

นางรู้ตั้งนานแล้วงั้นหรือ?

แต่ดูแล้วเด็กคนนี้เพิ่งจะหนึ่งขวบได้กระมัง เขาซู้ดน้ำมูก หนึ่งขวบจะเข้าใจอะไร?

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว ระงับน้ำตาที่คลอเบ้าไว้ไม่อยู่แล้ว

"ในเมืองหลวงต้องมีสายของโจรอยู่อย่างแน่นอน คนมากมายขนาดนี้ พวกเขาจะลอบขนคนออกมาอย่างเงียบเชียบได้อย่างไร"