หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 201

“เมื่อไปถึงเขาฝูเฟิงของพวกข้า จะได้กินอยู่อย่างอิ่มหนำสำราญ ถือเป็นวาสนาของพวกเจ้า อย่าได้คิดหนี”

ชายที่เอ่ยขึ้นแยกเขี้ยวยิงฟัน ทำท่าดุร้ายอย่างที่สุด

ทำให้ทุกคนตกใจจนสะอื้นเสียงเบา ไม่กล้าร้องเสียงดัง

ได้แต่ตัวสั่นอย่างรุนแรงมากกว่าเดิม

ซ้ำมีหลายคนถอยหลังด้วยสีหน้าหวาดกลัว

ส่วนลู่เจาเจา...

คลานไปตรงหน้าต่าง แล้วยื่นมือน้อยออกไป

“ชงนม”

ชายหน้าบากหันมองนางเชื่องช้า ลู่เจาเจาจึงเบิกตาโตแล้วถลึงกลับไป

“ข้า! หนึ่งขวบ ดื่มนม!” นางชี้ไปที่ตัวเอง ข้าอายุหนึ่งขวบ ไม่ให้ดื่มนมแล้วจะให้ดื่มอะไร?

ชายผู้นั้นหยิบเหยือกนมไปอย่างเอือมระอา เดินไปด้วยพลางบ่นไปด้วย

“ครั้งหน้าอย่าลักพาตัวเด็กที่เล็กขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นระหว่างทางยังต้องมาชงนมอีก”

หญิงสาวเอ่ยเสียงค่อย

“นางหน้าตางดงาม จะได้ขายไปเป็นสะใภ้เด็ก”

“ชงนมก็ชงไปเถอะน่า อย่างน้อยนางไม่ร้องไห้ แค่ดูแล้วเหมือนสมองไม่ค่อยดี บางครั้งนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว...” ทั้งสองคนบ่นกระปอดกระแปดสักพัก เมื่อเดินทางผ่านตำบลถัดไป จึงได้ไปกรอกนมวัวมาให้ลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาเองก็ไม่รังเกียจ พอรับมาก็รีบดื่มอึกอึกอึก

ตลอดการเดินทาง คนอื่นร้องห่มร้องไห้ แต่นางกลับกินนมไม่หยุด

นางบีบเนื้อนุ่มตรงเอว แล้วตบไปที่ท้องของตัวเอง เสื้อผ้าคับลงแล้ว

กลางดึก

มีหลายคนถูกดันให้ออกจากรถม้า รถม้าได้เดินทางมาถึงตีนเขาแล้ว

ขณะนี้ถึงได้เห็นว่า มีชายสี่ห้าคนถือมีดดาบอยู่แถวรถม้า

“ขึ้นเขา เร็วเข้า ขึ้นเขาเดี๋ยวนี้” สีหน้าของพวกเขาตึงเครียดไม่น้อย