หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 202

“เพื่อน เพื่อนของข้า...” ลู่เจาเจาชี้ไปที่นกน้อย

“ข้ากับพวกมัน คุยกัน...”

“ข้ามีเพื่อนใหม่อีกแล้ว...”

“อะวู้ อะวู้...” นางเลียนเสียงหมาป่าหอน เสียงอ้อแอ้ของนาง ฟังดูน่ารักไม่เบา

แต่ไม่มีใครคิดว่าเป็นเรื่องสำคัญ

เด็กน้อยหนึ่งขวยพูดจาเรื่อยเปื่อย เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ?

แต่ใครจะไปคิด...

อีกด้านหนึ่งของภูเขากลับมีเสียงตอบรับของหมาป่า หนำซ้ำยังถี่ขึ้นเรื่อยๆ ฟังดูเหมือนมารวมตัวกันมากขึ้น

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนฉับพลัน

“เร็ว เร็วเข้า มีฝูงหมาป่า รีบไปเร็ว เร็วสิ”

“ถ้าไม่เดินก็เป็นอาหารหมาป่า” เมื่อพูดจบ ก็ฉุดหญิงสาวที่ไม่อยากขึ้นเขา เร่งฝีเท้าขึ้นทันที

ลู่เจาเจาเกาะอยู่บนหลังชายหน้าบาก

“อะวู้ อะวู้...”

“อะวู้ อะวู้...”

“ทำไมพวกหมาป่าถึงได้ตามมาติดๆ โชคร้ายเสียจริง ที่ต้องมาเจอกับฝูงหมาป่า”

“เจ้าเด็กนี่ก็ยังหอนอยู่ได้ ถ้าใครไม่รู้ ยังนึกว่านางเป็นคนเรียกมาเสียอีก” หญิงวัยกลางคนเหงื่อท่วมหัว ทั้งยังคอยหันหลังไปฟังเพื่อแยกแยะทิศทางของฝูงหมาป่า

“เด็กก็ชอบแหกปากไปเรื่อย ไม่ต้องสนใจนาง ขอแค่ไม่ร้องไห้ก็พอ”

ไม่มีใครเห็นนางเป็นเรื่องสำคัญ

ลู่เจาเจาตบมือน้อยๆ พร้อมสีหน้าดีใจและดวงตาลุกวาว

“ได้เพื่อนใหม่แล้ว...”

“พวกมันร้องอะวู้อะวู้” ลู่เจาเจายิ้มตาหยี

“พวกมันกระตือรือร้นมาก...” ถึงกับมาต้อนรับข้าเชียวนะ ช่างเป็นเพื่อนที่ใส่ใจกันเหลือเกิน...

สนุกมาก เขาฝูเฟิงน่าสนุกเหลือเกิน