หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 203

หยวนหม่านรู้สึกว่าตัวเองพบเรื่องที่น่าทึ่งมาก

ทำไมพอน้องเจาเจาหอน ฝูงหมาป่าถึงได้ตามมาติดๆ

พอนางหยุด ฝูงหมาป่าก็หยุดไปด้วย?

หลังจากตรากตรำกันมาค่อนคืน จนมาถึงไหล่เขา ที่นี่มีหมู่บ้านหลายแห่งรวมตัวกัน

เมื่อเข้าไปใกล้ พลันถูกชาวบ้านที่ออกลาดตระเวนพบเห็นทันที

“ใคร?” ท่ามกลางเงามืดมีคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมา ในมือพวกเขาถือคบเพลิง

หญิงวัยกลางคนพี่ต่งรีบโบกมือ

“ข้าเอง รีบปล่อยไปเร็วเข้า รอบนี้ได้ของดีมาหลายคน กำลังจะนำไปมอบให้หัวหน้าใหญ่” นางพอมีตำแหน่งในหมู่บ้าน ชาวบ้านที่ออกลาดตระเวนจึงรีบหลบ

หนึ่งในนั้นมีชายคนหนึ่งหน้าแหลมแก้มตอบมีไฝเม็ดใหญ่บนใบหน้า ซึ่งบนไฝมีขนขึ้นอยู่ เขาจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวหลายคนที่ถูกจับมา

“พี่ต่ง สินค้ารอบนี้สวยๆงามๆกันทั้งนั้นเลยนะ”

“ถ้าอย่างไรให้พี่น้องข้าได้สนุกกันก่อนได้หรือไม่?”

ชายคนนั้นกลืนน้ำลาย “พวกนี้ล้วนเป็นของชั้นดี ต่างกับหญิงสาวที่พี่ส่งมาที่หมู่บ้านราวฟ้ากับเหว”

พี่ต่งถุยน้ำลาย

“ถุย อย่างแกนะเหรอ นี่เป็นของที่ต้องนำไปมอบให้หัวหน้าใหญ่”

ชายคนนั้นโบกมือ

“โอ๊ย ก็แค่เล่นสนุกเท่านั้น เก็บหญิงพรมจรรย์ไว้ก็ได้”

พี่ต่งกลับทำเสียงฮึดฮัด แล้วพาคนทั้งหลายเดินอ้อมเขาเพื่อไปข้างหน้าต่อ

จนกระทั่งจากไปไกล ชายคนนั้นถึงได้สบถ

“ยโสโอหังดีนัก ที่ทำไปก็เพราะต้องการเอาใจหัวหน้าใหญ่ไม่ใช่หรือ”

ลู่เจาเจาง่วงหงาวหาวนอนนานแล้ว จนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มเป็นสีขาว ถึงได้มองเห็นประตูใหญ่ของหมู่บ้านท่ามกลางหมอกจางๆ

มิน่าล่ะถึงโจมตียากนัก

ตลอดการเดินทาง ผ่านด่านมานับไม่ถ้วน

ยามค่ำคืนยังมีหมอกหนากระจายไปทั่ว ทำให้ขึ้นเขาลำบาก