หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 204

เมื่อหันมองลู่เจาเจา จ้องมองอยู่นานจนไม่อาจละสายตา

“เจ้าชื่ออะไร?”

“ข้า ข้า ลู่เจาเจา” ลู่เจาเจาต้องเงยหน้าขึ้นถึงจะมองเห็นหัวหน้าใหญ่

“ข้า ข้า ข้าชื่อหยวนหม่าน ขอร้องท่านล่ะ ส่งตัวข้ากลับไปได้หรือไม่? บ้านข้าเป็นลูกโทนมาสิบรุ่นแล้ว ไม่มีข้าไม่ได้ ฮือฮือฮือ...” หยวนหม่านเป็นคนขี้ขลาด จึงสะอื้นเสียงเบา

“ยัยหนูคนนี้ ใจกล้าไม่เบา” หัวหน้าใหญ่เหลือบมอง พี่ต่งจึงรีบเอ่ยขึ้น “โอ๊ย ใจกล้าอะไรกัน เด็กอายุหนึ่งขวบไม่ประสีประสา ไม่รู้เรื่องรู้ราวหรอก”

“เมื่อคืนถูกฝูงหมาป่าติดตาม นางยังบอกว่าฝูงหมาป่าออกมาต้อนรับนางอยู่เลย” พี่ต่งส่ายหน้า

“กลับบ้านหรือ? เมื่อเข้ามาที่เขาฝูเฟิงของข้า ไม่มีทางได้กลับออกไป” ในแววตาซ่งอวี้เต็มไปด้วยความไม่ยี่หระ

“เลี้ยงไว้บนเขาเถอะ” ซ่งอวี้โบกมือ ไม่เห็นลู่เจาเจาอยู่ในสายตาสักนิด

พี่ต่งยิ้มพร้อมตอบรับ ต่อมาดึงเด็กทั้งสองคนออกไป

“ขังเอาไว้ก่อน รอให้เชื่องแล้วค่อยปล่อยออกมา จะได้ไม่คิดหนี”

“ส่วนหญิงสาวหลายคนนั้น สั่งสอนสักสามวัน รอให้เชื่อฟังแล้วค่อยอบรม จากนั้นค่อยส่งไปที่ห้องหัวหน้าใหญ่” พี่ต่งพูดเสร็จ เตรียมจะไปเข้าห้องสุขา

“ข้า ข้าก็จะไป” ลู่เจาเจายกมือขึ้น

“เจ้าไม่กลัวเลยหรือ?” หยวนหม่านตามอยู่ด้านหลัง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสะอึก

ลู่เจาเจาทำหน้าประหลาดใจ

“สนุก สนุก”

“เพื่อนใหม่ของข้า เจ้าเห็นหรือยัง?”

หยวนหม่านหยุดร้องไห้

“เจ้าหมายถึงฝูงหมาป่าหรือ?” เขาถามอย่างระวัง

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว เป็นเพื่อนใหม่ของข้า”

เมื่อนางเลียนเสียงนกร้อง บนท้องฟ้าจะมีนกบินมารายล้อมตัวนาง

แล้วส่งเสียงร้องเหมือนกำลังพูดบางอย่าง

“เจ้าฟังรู้เรื่องหรือ?” หยวนหม่านทำหน้าประหลาดใจ

ลู่เจาเจาเอียงคอด้วยความสงสัย แค่มีหูก็ฟังรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรือ?

“ข้าจะพาเจ้าไปเล่น ดีหรือไม่?” ดวงตาลู่เจาเจาดูเจ้าเล่ห์ไม่น้อย จากนั้นวิ่งพล่านไปทั่ว

พอดีไปถึงนอกห้องสุขา