หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 225

“ครั้งนี้เจ้าช่วยท่านลุงฮ่องเต้ไว้เยอะ”

“เจ้าน่ะ มีความชอบที่ช่วยหญิงสาวที่ถูกจับไปได้”

“ทั้งยังมีความชอบที่ทำให้ซ่งอวี้สวามิภักดิ์ต่อลุง”

“ทั้งยังช่วยองค์หญิงเสวียนอินกับหลานชายคนเดียวของหัวหน้าราชบัณฑิตหยวนเอาไว้ มีความดีความชอบ” ฮ่องเต้ตรัสว่ามีผลงานหลายครั้ง ทำให้ลู่เจาเจาตาลุกวาว

มีผลงาน?

มีของขวัญ

ข้าชอบของขวัญที่สุด!

พอเข้ามาในห้อง พลันเห็นตาเฒ่าผมขาวคนหนึ่งทำหน้าขึงขังนั่งอยู่ตรงหน้า

ดูท่าทางเข้มงวดมาก พร้อมจ้องนางด้วยดวงตาเหม่อลอย

ทำให้ลู่เจาเจาตกใจโดยไม่มีสาเหตุ

รู้สึกหวั่นๆอยู่ในใจ

“นี่เป็นท่านปู่คนใดหรือ?” ลู่เจาเจาถามอย่างระแวง

ฮ่องเต้แย้มพระสรวล

“นี่คือหัวหน้าราชบัณฑิตหยวน เป็นปู่ของหยวนหม่าน” พระพักตร์ฮ่องเต้มีแต่รอยยิ้ม

เจาเจาหลักแหลม พรสวรรค์ดีเยี่ยม การเริ่มต้นเรียนรู้ของนางจึงสำคัญมาก

ทว่าราชครูสวี่แตกฉานด้านการปกครอง ไม่เหมาะกับการสอนเบื้องต้น

“ใต้เท้าหยวน เป็นหัวหน้าราชบัณฑิตที่เทียบเคียงกับตาของเจ้าได้ ”

“ท่านตาของเจ้าช่วยเหลือข้าขึ้นครองราชย์ จึงเป็ฯราชครู ส่วนใต้เท้าหยวนคือปราชญ์แห่งยุค เหล่านักเรียนทั่วหล้ารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เป็นศิษย์ของเขา”

ลู่เจาเจาถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ไม่ดี

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

“เจ้าน่ะ ฉลากหลักแหลม แต่ขาดอาจารย์คอยชี้แนะ ข้าต้องทุ่มแรงกายแรงใจไปมาก กว่าจะเกลี้ยกล่อมหัวหน้าราชบัณฑิตหยวนมาเป็นอาจารย์คนแรกของเจ้า ดีใจหรือไม่? ประหลาดใจหรือไม่?”

ลู่เจาเจาเบิกตาโพลง!

ใบหน้าดวงน้อยมีแต่ความโกรธเคือง

แทนคุณด้วยความแค้น !

“ข้าไม่เอา!”

“ข้าไม่เอาอาจารย์คนแรก!” สองมือลู่เจาเจาเท้าเอว ใบหน้าดวงน้อยโกรธจนแดงก่ำ

ของัดข้อกับฮ่องเต้สักทีเถอะ!

“ไม่สอน ไม่สอน ไม่สอน”

ประหลาดใจอะไร ดีใจอะไร

ตกใจเสียมากกว่า

แทนคุณด้วยความแค้น

ลู่เจาเจาโกรธจนกัดฟันกรอด ถุย ฟันก็ยังขึ้นไม่ครบ

โกรธหนักกว่าเดิม

เจ้าตัวเล็กไม่คิดจะต่อความยาวให้มากความ ทันใดนั้นจึงก้าวขาสั้นป้อม แล้วปีนผ่านธรณีประตูห้องทรงพระอักษรออกมา

ลู่เจาเจายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห พอเดินไปเรื่อยๆจึงร้องไห้เสียงดัง

องค์ชายห้าและองค์ชายหกกำลังเล่นก่อหุ่นหิมะในอุทยานหลวง

เมื่อได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งไปหา

พลันเห็นนางนั่งอยู่บนพื้น น้ำหูน้ำตาไหลเป็นทาง ดูท่าทางเสียใจมาก

ในปากยังก่นด่าไม่หยุด แต่ได้ยินไม่ชัดว่าพูดสิ่งใด

“ฮือ ฮือ ฮือ...ข้าไม่เรียนหนังสือ...”