หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 227

ลู่เจาเจายังไม่เข้าใจ

อวี้ฉินกับอวี้ซูหันมองหน้ากัน เมื่อเห็นแววตาคุณหนูน้อยมีรอยยิ้ม จึงโล่งอก

“งานเลี้ยงครบปีของข้า พวกเจ้ามาหรือไม่?” ลู่เจาเจาเรียนเชิญสหายของตน

“ต้องไปแน่นอน” องค์ชายหน้าท่าทางเรียบร้อย ดูเหมือนพี่ชายที่แสนดี

“ต้องไปแน่นอน ถ้าไปร่วมงานเลี้ยงครบขวบปีของเจ้า จะได้ลาหนึ่งวัน” องค์ชายหกไม่ชอบเรียนหนังสือ

ทั้งสามคนยืนอยู่หน้าทางเดินยาว กำลังมองดูนางกำนัลกำจัดรังผึ้งตรงคาน

ไม่รู้ว่าที่มีมีรังผึ้งตั้งแต่เมื่อใด ฤดูหนาวอากาศหนาวเหน็บ ผึ้งบินหนีไปนานแล้ว

ทิ้งไว้เพียงรังเท่านั้น

“องค์ชาย พระนางให้มาเรียนเชิญเพคะ” นางกำนัลมาแจ้ง องค์ชายห้าจึงบอกลาทั้งสองคน

ขณะนี้รังผึ้งถูกนำลงมาแล้ว

ทำให้มีน้ำผึ้งไหลนอง

และติดอยู่บนเสา

น้ำผึ้งที่เหมือนผลึกใส ส่องแสงเป็นประกายภายใต้แสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ

องค์ชายหกลอบกลืนน้ำลาย

ลู่เจาเจาก็กลืนน้ำลายเช่นกัน

ทั้งสองคนหันไปมองบ่าวรับใช้พร้อมกัน บ่าวของทั้งสองยืนห่างจากพวกเขาสามเมตร

“เจ้าว่า หวานหรือไม่?” องค์ชายหกจ้องตาเป็นมัน

“หวานแน่นอน” ลู๋เจาเจาตอบอย่างหนักแน่น

ทั้งสองคนเดินไปตรงหน้าเสาโดยไม่รู้ตัว ขณะนี้เหล่านางกำนัลหันหลังให้ทั้งสองเพราะกำลังทำความสะอาดรังผึ้งบนพื้น

ทั้งสองคนเกาะอยู่บนเสา แล้วแอบเลียคนละหนึ่งคำ

ส่วบ...

ทั้งสองตาลุกวาว

…………

ผ่านไปเพียงครู่เดียว

ภายในวังมีเสียงร่ำไห้ของลู่เจาเจาดังขึ้น

“ฮือ ฮือ ฮือ! !”

“ฮือ ฮือ ฮือ...” มีเสียงร้องไห้ดังเพิ่มอีกหนึ่งเสียง

ส่วนตัวต้นเรื่องกลับถือกระปุกน้ำผึ้ง พร้อมน้ำตานองหน้า ซ้ำยังหัวเราะจนน้ำมูกโป่งพอง

“เขาร้องไห้ทำไม?”

เป็นเพราะมีลูกศิษย์ที่ฉลาดอย่างข้าหรือ?

ลู่เจาเจาเงยหน้ายืดอก พร้อมทำหน้าภูมิใจ

ซ้ำยังไม่ลืมยื่นมือไปจับลิ้นตัวเอง

“ลิ้นยังอยู่...”

องค์ชายหกก็พยักหน้าอย่างดีใจ

“โชคดีที่ยังอยู่ ข้านึกว่าจะถูกตันเสียแล้ว” เจ้าซื่อบื้อสองคนทำหน้าดีใจ

นางกำนัลต้องค่อยๆรินน้ำอุ่นลงมาทีละนิด ลิ้นของทั้งสองจึงได้แยกออกจากเสา

ฮ่องเต้สีหน้าเรียบเฉย

ให้ตายสิเจ้าสหายไร้เดียงสาสองคนนี้

ปล่อยให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ขายหน้าจนทำลายสถิติเดิมทุกครั้ง

ใต้พระบาทของฮ่องเต้มีหมาตัวใหญ่ขนฟูนอนอยู่ ขนของหมาเป็นประกายเงางาม ตอนยืนขึ้นสูงยิ่งกว่าลู่เจาเจา