หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 229

เมื่อเล่าแหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้สวี่ซื่อฟัง นางหัวเราะจนหุบปากไม่ลง

“เจ้า...เจ้า...” สวี่ซื่อเจ้าอยู่ค่อนวัน ก็ไม่อาจพูดจนจบประโยค

นางกระทั่งหัวเราะจนน้ำตาเล็ด

(ท่านแม่กำลังหัวเราะสิ่งใด?) ลู่เจาเจาไม่เข้าใจ

“รีบมาลองชุดใหม่ของเจ้าเถอะ ไว้ใส่ตอนงานเลี้ยง” สวี่ซื่อเปลี่ยนชุดใหม่ให้ลู่เจาเจา ทำให้นางยิ่งดูน่ารักสดใส

“เฮ้อ ท่านน้ารองของเจ้าช่างโชคร้าย”

“หากไม่ได้เขา ทำนบที่หลินลั่วคงแตกไปแล้ว ถึงตอนนั้นชาวบ้านคงลำบากยากเข็น ทนทุกข์ทรมาน”

“กระนั้น ข้าราชการท้องถิ่นกลับทำตัวเยี่ยงมอดข้าว ยุ้งฉางว่างเปล่า เงินบรรเทาภัยก็ไม่มี” สวี่ซื่อเต็มไปด้วยความกังวล

วันครบขวบปีของเจาเจา เกรงว่าเขาคงกลับมาไม่ได้

(เสบียงหรือ? ข้ามี ข้ามีนะ)

(ครั้งที่แล้วเงินอั่งเปาที่ยืมจากพวกท่านพี่ ข้าให้ท่านลุงใหญ่เอาไปซื้อเสบียงแห้งหมดเลย)

(อีกอย่าง ยังซื้อระแวกหลินลั่วด้วย)

ลู่เจาเจาแอบคิดอยู่ในใจ ทว่าสวี่ซื่อกลับลุกขึ้นพรวด

นำไปซื้อเสบียงแห้งทั้งหมดหรือ?

หลายปีมานี้เป่ยเจาประสบภัยมาตลอด ฮ่องเต้เซวียนผิงบรรเทาภัยหลายครั้ง ทำให้พระคลังร่อยหรอ

แม้เสบียงในยุ้งฉางพอช่วยได้ ทว่าห่างไกลจากหลินลั่ว จึงส่งไปช่วยลำบาก

ตอนนี้ข้าวกล้องแปดอีแปะหนึ่งจิน หนึ่งตำลึงเงินสามารถซื้อได้หนึ่งร้อยยี่สิบห้าจิน

(เหมือนข้าจะมีสักแปดยุ้งฉาง...)

สวี่ซื่อตากระตุก

“เจาเจา เจ้านอนก่อน แม่มีธุระต้องออกไป” สวี่ซื่อรีบกล่อมเจาเจานอนหลับ แล้วกลับไปที่บ้านแม่อย่างรวดเร็ว

ยามค่ำ

“พี่ใหญ่ เจาเจานำเงินสองหมื่นกว่าตำลึงให้ท่านใช่หรือไม่?” ยังไม่ถึงเวลาห้ามออกนอกเคหะสถาน สวี่ซื่อจึงรับกลับไปที่บ้านตัวเอง

สวี่อี้ถิงที่กำลังเขียนฏีกา พลันได้ยินน้องสาวเอ่ยถาม

“ถูกต้อง แต่ไม่ได้นำมาให้ข้า เงินก้อนนั้นนางเอาให้ฉวีฝาน” ฉวีฝานเป็นคนสนิทของเขา