หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 230

ดูเหมือนเทพตัวน้อยที่อยู่ข้างเจ้าแม่กวนอิม

“เจาเจาอายุแค่หนึ่งขวบ ไม่ต้องเปิดศาลบรรพชนหรอก รอให้ผ่านไปอีกหลายปี ให้โตกว่านี้ ค่อยเปิดศาลแล้วเพิ่มชื่อเข้าไป” ลู่หย่วนเจ๋อหันมองสวี่ซื่อ แล้วเอ่ยอย่างจริงจัง

แววตาสวี่ซื่อสั่นไหวเล็กน้อย

เด็กทั้งหมดในตระกูลลู่ จะถูกเพิ่มชื่อเข้าไปในสาแหรกตระกูลที่ศาลบรรพชนตอนอายุครบหนึ่งปี

“อืม” สวี่ซื่อไม่ใส่ใจเรื่องสาแหรกแม้แต่น้อย จึงพยักหน้าตอบรับ

“ข้าเชิญครอบครัวลู่จิ่งไหวมาด้วย เด็กคนนั้นมีความสามารถ คบหากับเขาไม่ใช่เรื่องเลวร้าย เยี่ยนซูของพวกเราเป็นคนพิการ คบหากับคนหนุ่มมีความสามารถไม่ใช่เรื่องเสียหาย”

สวี่ซื่อสีหน้าเรียบเฉย

“ข้าน้อยแล้วแต่ท่านโหว เพียงแต่...”

“ครอบครัวลู่จิ่งไหว ชื่อเสียงไม่ดี ท่านโหวเองก็ต้องรักษาชื่อเสียงตัวเองด้วย ไม่อย่างนั้นจะเป็นที่ครหาได้”

ลู่หย่วนเจ๋อไม่ชอบใจ จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

แล้วโบกมืออย่างหงุดหงิด

“ข้ารู้แล้ว”

ลู่หย่วนเจ๋อเดินไปต้อนรับลู่จิ่งไหวด้วยตัวเอง กระทั่ง...

ต้อนรับคนตระกูลเจียง

ลู่เยี่ยนซูต้อนรับแขกเหรื่ออยู่บนรถเข็น เมื่อเห็นคนตระกูลเจียงลงจากรถม้า สีหน้าของเขาเรียบเฉย

“การแต่งงานเป็นเรื่องของบุญวาสนา เรื่องนี้เยี่ยนซูไร้วาสนาเอง ไม่เกี่ยวกับตระกูลเจียง” ลู่หย่วนเจ๋อเดินมานำทุกคนเข้าไปในบ้านด้วยตัวเอง ทำให้ลู๋หยวนเซียวโกรธจนกำหมัดแน่น

“เขาไม่ให้เกียรติพี่ใหญ่เลยสักนิด” ลู่หยวนเซียวขอบตาแดงก่ำ

โชคดี โชคดีที่ขาของพี่ใหญ่รักษาหายแล้ว

ไม่อย่างนั้น จะเสียใจขนาดไหน?

“คำนึงถึงแผนการเป็นหลัก” มือที่จับรถเข็นของลู่เยี่ยนซูกำแน่นจนขาวซีด เห็นได้ชัดว่าในใจร้อนรนเพียงใด

ลู่จิ่งเหยาเห็นความหรูหราของจวนโหว ทำให้ตาลายไปชั่วขณะ

ทั้งที่จวนโหวร่ำรวยขนาดนี้ แต่นางกลับต้องอยู่อย่างยากจน

นางจะยอมได้อย่างไร?

คนที่สามีของเจ้ารักคือข้าต่างหาก

รอบด้านมีเสียงหัวเราะดังขึ้น

หญิงชู้จะมาเทียบกับภรรยาเอกได้อย่างไร

เผยเจียวเจียวช่างใจกล้ายิ่งนัก นางเป็นเพียงอนุนอกเรือน แต่ยังกล้ามาเทียบกับภรรยาเอกอย่างสวี่ซื่อหรือ?

ไม่เป็นการดูถูกผู้อื่นหรือ?

แววตานายหญิงใหญ่โกรธขึ้งเล็กน้อย

“ผู้มาเยือนคือแขก สืออวิ๋นเจ้าอย่าได้พูดจาร้ายกาจเช่นนี้” นางจับมือเผยเจียวเจียวเอาไว้ เพื่อหนุนหลังนาง

“นายหญิงใหญ่ หากใครไม่รู้ คงนึกว่าเผยฮูหยินเป็นลูกสะใภ้ของท่านนะเจ้าคะ”

“อีกอย่าง สิ่งที่สืออวิ๋นพูดก็ไม่ผิด ตระกูลสวี่ไม่อนุญาตให้ลูกหลานเป็นอนุนอกเรือน ทำเช่นนั้นคงถูกครหาไปจนตาย” สวี่สืออวิ๋นจับปอยผม ในแววตาเต็มไปด้วยความสูงส่งเยือกเย็น

“ยัยแก่ ห้ามเจ้ารังแกแม่ข้านะ”

“ตีเจ้าให้ตาย จะตีเจ้าให้ตาย” ลู่จิ่งเหยายืนขวางหน้าแม่ตัวเอง แววตาดุดันเหมือนหมาตัวน้อย