หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 231

จ้องมองสวี่ซื่ออย่างดุร้าย

ทุกคนตะลึง

“เหตุใดเด็กคนนี้จึงไร้มารยาทเช่นนี้?”

“ให้ตายสิ เด็กคนนี้ดูไม่เหมือนเด็กอายุหนึ่งขวบเลย” กระทั่งมีฮูหยินบางคนลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ

“คานบนไม่ตรง คานล่างย่อมบิดเบี้ยว” บางคนกระทั่งตำหนิออกมาโดยตรง

ลู่จิ่งเหยาอ้าปากอยากพูดบางอย่าง ทว่าเผยเจียวเจียวกลับปิดปากนางไว้

“จิ่งเหยารักแม่ คงทนดูแม่ถูกรังแกไม่ได้ เป็นเพียงความกตัญญูของเด็กน้อยเท่านั้น” เผยเจียวเจียวรีบจูงมือลูกสาว แล้วลากให้ไปหลบด้านหลังตัวเอง

ท่าทางเหมือนคนถูกรังแก

นายหญิงใหญ่สงสารจนขอบตาแดงก่ำ

แล้วกระแอมไปสองสามที หลายวันมานี้ไม่รู้เป็นอะไร ลำคอแห้งผากและเจ็บปวด

“เอาล่ะ วันนี้เป็นวันมงคล เจ้าเองก็เป็นแม่คนแล้ว อย่าทำให้เด็กลำบากใจเลย” นายหญิงใหญ่มองสวี่ซื่ออย่างตักเตือน

จากนั้นกวักมือเรียกลู่จิ่งเหยา แล้วลากนางมานั่งข้างกายอย่างใกล้ชิด

งานเลี้ยงยังไม่ทันเริ่ม

ได้มีของขวัญมากมายส่งมาที่จวนโหว

“ของขวัญจวนฮู่กั๋วกงมาถึงแล้ว”

“ขอวขวัญเจ้ากรมการคลังถึงแล้ว”

“ของขวัญผู้ช่วยเจ้ากรมการคลังถึงแล้ว”

“ของขวัญองค์หญิงใหญ่ถึงแล้ว”

“ของขวัญพระนางไทเฮาถึงแล้ว”

ของขวัญมากมายถูกขนเข้าจวนไม่ขาดสาย สีหน้าของลู่หย่วนเจ๋อเปลี่ยนจากเหม่อลอยเป็นดีใจ

จากนั้นเงยหน้ายืดอก สีหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิ

ลู่เจาเจาอายุแค่หนึ่งขวบ ของขวัญย่อมไม่ได้เอามาให้นาง

นางมีเกียรติขนาดนั้นเชียวหรือ?

ส่วนสวี่ซื่อเป็นเพียงแม่บ้านแม่เรือนที่ไม่ได้ออกไปไหน ย่อมไม่ต้องผูกสัมพันธ์กับเหล่าขุนนาง

ของขวัญเหล่านี้ ย่อมต้องเป็นสหายทั้งหลายนำมามอบให้เพราะเห็นแก่หน้าเขา