เข้าสู่ระบบผ่าน

หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 232

ตอนแรกลู่จิ่งเหยาจับได้หนังสือ

ถือว่ากู้หน้าให้เผยเจียวเจียวอย่างมาก

ขณะนี้...

องค์หญิงใหญ่ยิ้มและนำบางสิ่งออกมา

“วันนี้ข้าจะเพิ่มสิ่งของให้เจ้าอีกอย่างหนึ่ง เพื่อความครึกครื้น”

นางวางแหวนนิ้วโป้งลง

แหวนนั้นราบเรียบ ดูแล้วระเบียบเรียบร้อย และไม่มีใครสนใจ

“เจาเจา รีบไปเอาสิ่งที่ชอบสิ”

ทุกคนหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้น

ลู่เจาเจาเดินโงนเงน แล้วนั่งลงเหม่อมองก้อนทอง (ไม่ได้ ก้อนทองเอาไปแล้วต้องให้ท่านแม่)

สวี่ซื่อเกือบหลุดหัวเราะ

พู่กัน แท่งหมึก กระดาษ แท่นหมึกไม่ชอบ เฮงซวย

ลูกบอลผ้า เหนื่อย

ดูไปดูมา จึงยื่นมือไปจับแหวนนิ้วโป้งที่ราบเรียบนั่น

ทุกคนได้แต่แอบเสียดาย แหวนนิ้วโป่งนั่นมีอะไรดี

ลู่จิ่งเหยายิ้มหน้าบาน ส่วนเผยเจียวเจียวเองก็นั่งตัวตรงอย่างได้ใจ

คล้ายได้เหยียบลู่เจาเจาจนจมดิน

“ไม่มีใจก้าวหน้า” นายหญิงใหญ่เอ่ยเสียงเรียบ

ทันใดนั้น มีคนอุทานอย่างประหลาดใจ

“แหวนนิ้วโป้งนั่น ทำไมดูเหมือนของฝ่าบาท?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนล้วนชะงักไป

สีหน้าของนายหญิงใหญ่ แดงเถือกขึ้นมาทันที

องค์หญิงใหญ่ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“เจาเจากับฝ่าบาทช่างมีวาสนาต่อกัน”

เจาเจา หากเปลี่ยนพ่อ จะถือสาหรือไม่?

ลู่เจาเจาจวาโจวจับได้แหวนนิ้วโป้งของฮ่องเต้

จนนายหญิงใหญ่หน้าเสีย

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์