หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 232

ตอนแรกลู่จิ่งเหยาจับได้หนังสือ

ถือว่ากู้หน้าให้เผยเจียวเจียวอย่างมาก

ขณะนี้...

องค์หญิงใหญ่ยิ้มและนำบางสิ่งออกมา

“วันนี้ข้าจะเพิ่มสิ่งของให้เจ้าอีกอย่างหนึ่ง เพื่อความครึกครื้น”

นางวางแหวนนิ้วโป้งลง

แหวนนั้นราบเรียบ ดูแล้วระเบียบเรียบร้อย และไม่มีใครสนใจ

“เจาเจา รีบไปเอาสิ่งที่ชอบสิ”

ทุกคนหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้น

ลู่เจาเจาเดินโงนเงน แล้วนั่งลงเหม่อมองก้อนทอง (ไม่ได้ ก้อนทองเอาไปแล้วต้องให้ท่านแม่)

สวี่ซื่อเกือบหลุดหัวเราะ

พู่กัน แท่งหมึก กระดาษ แท่นหมึกไม่ชอบ เฮงซวย

ลูกบอลผ้า เหนื่อย

ดูไปดูมา จึงยื่นมือไปจับแหวนนิ้วโป้งที่ราบเรียบนั่น

ทุกคนได้แต่แอบเสียดาย แหวนนิ้วโป่งนั่นมีอะไรดี

ลู่จิ่งเหยายิ้มหน้าบาน ส่วนเผยเจียวเจียวเองก็นั่งตัวตรงอย่างได้ใจ

คล้ายได้เหยียบลู่เจาเจาจนจมดิน

“ไม่มีใจก้าวหน้า” นายหญิงใหญ่เอ่ยเสียงเรียบ

ทันใดนั้น มีคนอุทานอย่างประหลาดใจ

“แหวนนิ้วโป้งนั่น ทำไมดูเหมือนของฝ่าบาท?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนล้วนชะงักไป

สีหน้าของนายหญิงใหญ่ แดงเถือกขึ้นมาทันที

องค์หญิงใหญ่ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“เจาเจากับฝ่าบาทช่างมีวาสนาต่อกัน”

เจาเจา หากเปลี่ยนพ่อ จะถือสาหรือไม่?

ลู่เจาเจาจวาโจวจับได้แหวนนิ้วโป้งของฮ่องเต้

จนนายหญิงใหญ่หน้าเสีย

นายหญิงใหญ่กลับเบะปาก พวกเจ้าจะไปรู้อะไร?

เจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋ว นั่นเป็นบุคคลระดับราชครู เป็นผู้มีบุญญาธิการ

ตอนนั้นเผยเจียวเจียวกำลังตั้งครรภ์และไปไหว้พระเป็นเพื่อนนาง ท่านเจ้าอาวาสได้ทำนายด้วยตัวเอง บอกว่าท้องนี้ของจวนโหวช่างมีบุณยิ่งนัก

ตอนนั้นเผยเจียวเจียวนั่งอยู่ข้างกายนาง

เมื่องานเลี้ยงได้เริ่มขึ้น พลันได้ยินเสียงรายงานจากด้านนอก

“แม่ทัพซ่งมาแล้ว บอกว่าจะมาขอดื่มสักจอก” ลู่หย่วนเจ๋อชะงักไป

แม่ทัพซ่งหรือ?

ก็คือซ่งอวี้ที่ฝ่าบาทต้องการให้จำนนหลายครั้ง แต่ไม่สำเร็จ

ช่วงก่อน ลูกน้องของเขาจับพลัดจับผลูจับตัวเจาเจาไป

“รีบเชิญเข้ามา”

ซ่งอวี้อยู่ในชุดสีฟ้าตัวยาว พอเดินเข้ามา สายตาก็จ้องไปที่ลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาเห็นเขาจึงฉีกยิ้มให้ พร้อมทำหน้าไร้เดียงสา

“หัวหน้าซ่งมาได้อย่างไร? ได้ยินว่าอีกไม่กี่วันฝ่าบาทจะส่งหัวหน้าซ่งออกรบ...” จงหย่งโหวสีหน้ากระตือรือร้น ตอนนี้ซ่งอวี้พอมีชื่อเสียงในราชสำนัก