หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 233

ทว่าซ่งอวี้กลับไม่ค่อยใส่ใจผู้ใดมากนัก เขาไม่สนิทกับใครเลย

ซ่งอวี้ไม่แม้แต่จะมองลู่หย่วนเจ๋อ และไม่ตอบเขา

เพียงแต่เดินไปตรงหน้าลู่เจาเจา

“เจาเจา สุขสันต์วันเกิด เจ้าเห็นของของข้า...” น้ำเสียงช่างสนิทสนมกันเหลือเกิน

มือน้อยของลู่เจาเจารีบซ่อนไว้ด้านหลัง พร้อมทำท่าร้อนตัว

นาง...

“ข้าไม่ได้เอา”

“ข้าไม่เห็น”

“ไม่ได้ไปที่ห้องเก็บสมบัติของเจ้า” ลู่เจาเจาปฏิเสธสามครั้งรวด

หึหึหึหึ...

นางไม่เพียงเผาเขาฝูเฟิง ยังขโมยสมบัติของซ่งอวี้มาด้วย

จนเขาฝูเฟิงว่างเปล่า

แน่นอน นางไม่ได้เอามาใช้ แต่ยกให้หญิงสาวและเด็กเล็กที่ถูกจับตัวไป

ซ่งอวี้เลิกคิ้ว

“ใช่หรือ? แต่ข้ายังไม่ได้บอกนะว่าห้องเก็บสมบัติถูกขโมย”

ลู่เจาเจา ! ! !

เจ้าตัวเล็กรีบใช้สองมือปิดปาก โกรธตัวเองที่ปากไว

โกรธตัวเองที่ร้อนตัว

“ทำไม? ไม่เรียกท่านพ่อแล้วหรือ?”

ลู่เจาเจาละอายใจจนไม่กล้ามองเขา

ซ่งอวี้แกะป้ายหยกออกมาจากเอว แล้วแขวนไว้บนกระโปรงของลู่เจาเจา

ลู่หย่วนเจ๋อมองด้วยความโกรธเคือง

“ข้าติดค้างคำสัญญาเจ้า”

ตอนนั้นตระกูลซ่งถูกไล่ล่า โชคดีที่หมู่บ้านฝูเฟิงให้การช่วยเหลือ

หลายปีมานี้ แม้เขาจะรู้ว่าหมู่บ้านฝูเฟิงต้มตุ๋นลักพาตัว แต่ก็ไม่ได้ลงมือทำสิ่งใดกับหมู่บ้านฝูเฟิง

ถือว่าเจาเจาตัดสินใจแทนเขา

เมื่อรอซ่งอวี้จากไป ลู่หย่วนเจ๋อเดินมาหาลู่เจาเจา