หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 234

ไม่อย่างนั้น นางที่เป็นเพียงอนุนอกเรือน คู่ควรหรือ?

ลู่เจาเจาถือจอกเหล้าของมารดาเล่น

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเจ้าตัวเล็กใช้วิชาพรางตา สลับจอกเหล้าของทั้งสองคน

เผยเจียวเจียวกำลังโมโห จึงยกจอกเหล้าขึ้นดื่มในทีเดียว

รสชาติที่เผ็ดร้อนทำให้ลำคอนางร้อนผ่าว จนสำนักอย่างทรมาน

“นายหญิงใหญ่ เจียวเจียวขอตัว ขอไปเปลี่ยนชุดก่อนเจ้าค่ะ” เผยเจียวเจียวนึกถึงความห่างเหินของลู่หย่วนเจ๋อ จึงร้อนใจขึ้นมา

รอจนเผยซื่อจากไป เติงจือจึงเอ่ยขึ้น

“ฮูหยิน ซูจื่อชิงไม่ยอมมาร่วมงานเลี้ยง”

แววตาสวี่ซื่อยิ้มแย้ม

“ไม่มาหรือ? ไม่มาก็ดี”

สวี่ซื่อรู้ดี ซูจื่อชิงกลัวจะพบลู่จิ่งไหว จึงจงใจหลบหน้าเขา

แต่เรื่องบางอย่าง ใช่ว่าจะหนีพ้น

ขณะนี้...

เผยซื่อออกจากเรือนใหญ่ แล้วเดินอยู่กลางดงต้นเหมย รู้สึกขมขื่นเหลือเกิน

สวี่ซื่อกินดีอยู่ดี แต่นางกลับเป็นอนุนอกเรือนหลบๆซ่อนๆ ไปถึงไหนก็ถูกหัวเราะเยาะ

สิบแปดปีแล้ว

นางหลบอยู่ใต้เงาสวี่ซื่อมาสิบแปดปีแล้ว

สวี่ซื่อมั่งคั่งร่ำรวย แล้วนางล่ะ?

เสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นแบบเดิมของปีที่แล้ว

เผยซื่อไม่ยอม

อาจเพราะดื่มเหล้าเข้าไป ทำให้ใจกล้าขึ้นมา นางจึงคิดทำเรื่องชั่ว

สวี่ซื่อสูงส่งและมั่นใจมากไม่ใช่หรือ?

นางจะทำลายฝันที่สวยงามของสวี่ซื่อเอง!

นางเข้าไปที่ห้องหนังสือของลู่หย่วนเจ๋อ

เสื้อของลู่หย่วนเจ๋อถูกบ่าวทำให้เปียก ขณะนี้จึงเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่

ยังไม่ทันจะเดินพ้นประตู มือน้อยที่นุ่มเนียนเกาะไหล่เขาเอาไว้เบาๆ

ลมหายใจอุ่นร้อน ค่อยๆเข้าไปแนบชิด

ลู่หว่านอี้ดีใจ

“อาซ้อ หว่านอี้ส่งท่านกลับห้องดีกว่า”

ลู่หว่านอี้รีบปรับสีหน้า แม้แต่น้ำเสียงยังสั่นเครือ

สวี่ซื่อโบกมือ

“วันนี้แขกเหรื่อมากมาย ยังต้องรบกวนหว่านอี้ช่วยอาซ้อดูแล ข้าเป็นคนคออ่อน ขอกลับไปพักสักเดี๋ยว”

ลู่หว่านอี้เห็นนางเมาจนหน้าแดง จึงแสร้งเชื่อฟัง แล้วพยักหน้า

“เจ้าค่ะ หว่านอี้จะช่วยดูแลเอง”

“อาซ้อไปพักเถอะ” ลู่หว่านอี้อมยิ้ม

ร่างกายของสวี่ซื่อโงนเงนเล็กน้อย กำลังจะเดินเข้าสวนทิงเฟิง

ทันใดนั้น เจาเจาสายตาเย็นชา

(มีชายสามคนเข้ามาในเรือน...เจาเจาไม่รู้จักพวกเขา) สวี่ซื่ออุ้มเจาเจา ทันใดนั้น ได้ยินเสียงความคิดลูกสาวทันที

(พวกเขาหลบอยู่ในห้องนอนของท่านแม่)

(ฮึ คนชั่ว! ทำไมพวกเขาต้องถอดเสื้อผ้าด้วย?) ลู่เจาเจาก่นด่าอยู่ในใจ