หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 236

ได้แต่มองดูพวกนางค้นหอเต๋อซั่น และเข้าไปค้นในเรือนของท่านโหวอย่างจนปัญญา

ภายในเรือนเงียบสงบ ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว

“ห้องหนังสือไม่ต้องไปแล้วกระมัง ท่านโหวน่าจะงีบอยู่ในห้อง ห้ามไปรบกวนเขาเด็ดขาด เขาทำงานมาก็เหนื่อยมากแล้ว” สวี่ซื่อเม้มปากกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ทุกคนยังเอ่ยแซวว่า “อวิ๋นเหนียงช่างเป็นห่วงท่านโหวจริงๆ เลยนะ แต่งงานกับท่านโหวมาสิบแปดปี ความรักของทั้งคู่ยังคงหวานเหมือนแรกเริ่ม”

“พวกท่านช่างสมกับเป็นคู่รักที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงจริงๆ”

“ไหนๆ ก็มากันแล้ว ผลักเข้าไปดูหน่อยเถอะ อย่าให้คนชั่วทำร้ายท่านโหวได้” ฉินซื่อพยุงท้องพร้อมเอ่ยเสียงเบา

ขณะที่สวี่ซื่อรู้สึกจนปัญญา ก็มีเสียง “แอ๊ด” ดังขึ้น

ขณะที่เปิดประตูออก

ก็ได้ยินเสียงครางดังออกมาอย่างคลุมเครือ

ทุกคนพากันตะลึงงัน

สวี่ซื่อยิ่งเหมือนกับถูกฟ้าผ่า แน่นิ่งไปกับที่ทันที

นางอ้าปาก แต่ลำคอก็เหมือนถูกปิดกั้นเอาไว้ ราวกับว่าไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่ประโยคเดียว เหมือนถูกเข็มทิ่มแทงก็ไม่ปาน

ฉินซื่อระเบิดอารมณ์ออกมาทันที

นางลากสวี่ซื่อต้องการจะพาเดินเข้าไป

“จิ้งจอกตัวไหนกันแน่ กล้ามาหาเรื่องถึงที่เลยหรือ?”

“ถ้าอยากจะปีนขึ้นเตียงนายท่าน ก็ไม่ควรเลือกงานเลี้ยงวันเกิดเด็กครบรอบหนึ่งขวบ ยังมียางอายอยู่หรือไม่?” ฉินซื่อก็ลากสวี่ซื่อเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับดุ

ทุกคนที่มาดูความตื่นเต้นต่างก็มองหน้ากัน...

และเริ่มเห็นสายตาสอดรู้สอดเห็นของอีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครห้าม จึงเดินตามเข้าไปทันที

“อย่าเข้ามานะ” ลู่หย่วนเจ๋อตะโกนออกมาเสียงดัง

ได้ยินกระทั่งความตื่นตกใจในน้ำเสียง

“ไม่ อย่าเข้ามา” ลู่หย่วนเจ๋อตื่นตระหนก

“อ๊า” ขณะเดียวกันนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมา

สวี่ซื่อตัวสั่นเทา “ท่านโหว เป็นท่านโหวจริงๆ...”