หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 237

“ข้าเป็นลูกสาวแท้ๆ ของท่านโหว” ลู่จิ่งเหยามีจิตวิญญาณความเป็นผู้ใหญ่ ย่อมปีนขึ้นไปคว้าโอกาสเอง

ตูม...

ทุกคนมองนางด้วยความประหลาดใจ

และสวี่ซื่อร่างก็โอนเอนเหมือนถูกฟ้าผ่า

“เผยเจียวเจียวเป็นบ้านเล็กบ้านน้อยของท่านโหวที่เลี้ยงไว้นอกจวนหรือ?”

“แล้ว...แล้วแบบนี้ไม่เท่ากับว่าลู่จิ่งเหยา ลู่จิ่งไหว เป็นลูกชายลูกสาวแท้ๆ ของเขาด้วยหรือ? มิน่าล่ะท่านโหวถึงได้สนับสนุนลู่จิ่งไหวขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นสายเลือดของตระกูลลู่เขานี่เอง”

“จะว่าไปแล้ว ลู่จิ่งไหวก็มีส่วนคล้ายกับลูกของตระกูลลู่จริงๆ ที่แท้ก็เป็นพี่น้องกันนี่เอง”

ทุกคนประหลาดใจมาก นึกถึงลู่จิ่งไหวและลู่เยี่ยนซูที่มีอายุเกือบจะเท่ากัน

มองไปที่สายตาของสวี่ซื่อด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ

ความรักสิบแปดปี มันเป็นเรื่องหลอกลวงหรือ?

คู่สามีภรรยาที่รักใคร่กันในเมืองหลวง กลับเปราะบางเช่นนี้

“น่าอับอายขายหน้ายิ่งนัก! ที่แท้ก็วางมาดภูมิฐานนี่เอง!” องค์หญิงใหญ่ใบหน้าถมึงทึง ก่นด่าออกมาต่อหน้ากลุ่มคน องค์หญิงใหญ่ตรวจพบเบาะแสตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วแต่น่าเสียดายที่สวี่ซื่อยังจมอยู่ในนั้น ไม่สามารถเอาตัวออกมาได้

ตอนนี้ดูสิ กลัวแต่ว่าสวี่ซื่อคงได้ตัดสินใจแล้วกระมัง

ลู่หย่วนเจ๋อไม่กล้ามองไปที่น้ำตาร้อนผ่าวของสวี่ซื่อ

วันนี้คนที่ควรจะถูกจับได้ว่ามีชู้ ควรจะต้องสวี่ซื่อ

“นี่คืออาการลมบนหลังม้า!”

“อาการลมบนหลังม้า ก็คืออาการหมดสติจากการเล่นสวาทรุนแรง หากรักษาไม่ทันกาล เกรงว่าคงต้องตายอยู่บนหนังท้องของสตรี” มีคนเข้าใจการแพทย์ คนหนึ่งพูดขึ้นมา และยิ่งทำให้ลู่หย่วนเจ๋อกระวนกระวายจนแทบจะหมดสติไป

อาการหมดสติจากการเล่นสวาทรุนแรง

ลู่หย่วนเจ๋อที่แค่คิดดู ก็แทบจะตายเสียเดี๋ยวนั้น

เผยเจียวเจียวกุมหน้า นางอยากได้ดีก็จริง แต่ไม่ใช่ด้วยวิธีเช่นนี้

สวี่ซื่อหมดสติไปแล้ว

ทิ้งความยุ่งเหยิงนี้ไป แล้วล้มลงต่อหน้าทุกคน

ช่างน่าขันจริงๆ นางรู้สึกอับอายขายขี้หน้ายิ่งนัก

เมื่อสวี่ซื่อล้มลง ทุกคนก็ทำอะไรไม่ถูกทันที