“คุณชายน้อยล่ะ?” สวี่ซื่อนวดขมับและอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นมา
สาวใช้ที่อยู่ข้างกายก้าวออกมารายงาน “วันนี้เป็นวันพักผ่อน คุณชายน้อยต้องกำลังอ่านหนังสืออยู่ที่สวนทิงหลานอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”
สวี่ซื่อจึงพาคนอื่น ๆ มุ่งหน้าไปที่สวนทิงหลาน
ข้างนอกประตูฉุยฮวามีเด็กรับใช้คนหนึ่งยืนอยู่ เมื่อเด็กรับใช้คนนั้นเห็นคนกลุ่มใหญ่แห่เดินมาจากระยะไกลจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที
[เด็กรับใช้เข้าไปรายงานแล้ว]
[พี่ชายที่แสนดีของข้าคงกำลังทำเรื่องงามหน้าอยู่แน่ ๆ...] เสี่ยวเจาเจาโบกมือเล็ก ๆ ของตัวเองด้วยใบหน้าตื่นเต้น
ฝีเท้าของสวี่ซื่อจึงเร็วขึ้นทันที “ขวางเด็กรับใช้คนนั้นเอาไว้” ทันทีที่นางเอ่ยสั่งก็มีคนวิ่งพุ่งตัวเข้าไปแตะเด็กรับใช้คนนั้นให้ล้มลงไปกับพื้น แล้วตรึงตัวไว้ที่พื้นไม่ให้ขยับได้
“เมื่อเห็นฮูหยินแล้ว ทำไมต้องลุกลี้ลุกลนวิ่งหนีด้วยเล่า?” เติงจือกล่าวถามด้วยความโกรธ
เด็กรับใช้คนนั้นตัวสั่นเทาและมีสีหน้าเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย สวี่ซื่อไม่พูดอะไร แต่นางก้าวเท้าและพุ่งเข้าไปทันที
ตอนที่เดินไปอยู่ข้างนอกประตู ก็จะได้ยินเสียงกดถูไถไปมาเบาๆ
“ออกสูงออกสูง...”
“สูง สูง สูง!”
เด็กรับใช้ที่ถูกคุมตัวไว้มีสีหน้าเขียวคล้ำและขาสั่นเทาไปหมด
เติงจือจะเดินเข้าไปเคาะประตู แต่สวี่ซื่อยกมือขึ้นห้ามไว้ ไหนเลยยังจะสนใจภาพลักษณ์ความเป็นนายหญิงของตระกูลได้อีก ตอนนี้นางเป็นแม่คนหนึ่งที่โกรธมาก
ทันทีที่ยกเท้าขึ้นก็ถีบใส่ประตูทันที
“อยากตายรึไง ใครมันมาทำให้ข้าตกใจเดี๋ยวพวกเองได้เห็นดีแน่!”
“เป็นใครกันที่รนหาที่ตาย? ระวังข้าจะ...” มือข้างหนึ่งของลู่หยวนเซียวจับลูกเต๋าเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างจับเงินเอาไว้ ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ ดูท่าทางเหมือนกับพวกนักพนัน
พอเขาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นสีหน้าที่อึมครึมของสวี่ซื่อกำลังมองมาที่เขาอย่างเย็นชา
ตึงตัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์