หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 25

“วันนั้นนายน้อยกลับมาเรียนหนังสืออย่างกระตือรือร้น พอตกดึกก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อย ชิงอวี่จึงสอนคุณชายให้เล่นการพนันโดยอ้างว่าเป็นการช่วยผ่อนคลายอย่างหนึ่ง”

“ชิงเหยียนบอกว่าการพนันเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นการทำให้เพลิดเพลิน หากพนันกันหนักจะเป็นอันตรายต่อร่างกาย อีกทั้งไม่ได้พนันกันด้วยเงิน เพียงแค่เล่นเพื่อผ่อนคลายเท่านั้น”

“ผู้น้อยพูดเกลี้ยกล่อมคุณชายว่าชิงอวี่และชิงเหยียนหลอกคุณชาย จึงเอาบ่าวมามัดเอาไว้”

ข้างกายลู่หยวนเซียวมีเพื่อนเรียนหนังสือสองคนและเด็กรับใช้สองคน ชิงอวี่ ชิงเหยียนมีคารมคมคายฉลาดพูด อีกทั้งยังรู้หนังสือจึงให้มาเป็นเพื่อนเรียนหนังสือด้วย เพื่อชี้นำลู่หยวนเซียวให้ฝักใฝ่เรียนรู้

ส่วนเด็กรับใช้อีกสองคนชิงเฟิงกับชิงซูเอาไว้คอยดูแลชีวิตความเป็นอยู่ คอยปรนนิบัติรับใช้อย่างใกล้ชิด

แต่เด็กร่วมเรียนหนังสือสองคนนี้เป็นคนที่นายหญิงใหญ่มอบมาให้!

“ใครก็ได้ มานำตัวสองคนนี้ที่คอยเสี้ยมเจ้านายไปโบยให้ตายเพื่อเป็นอุทาหรณ์! และให้คนใช้ในจวนทั้งหมดลงไปดูจนจบก่อนถึงจะไปได้!” สวี่ซื่อเป็นคนใจกว้าง นางไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน

และเด็กร่วมเรียนหนังสือทั้งคนก็ถูกอุดปากและลากออกไปทั้งอย่างนั้น พวกเขาทำได้เพียงส่งสายตาขอร้องวิงวอนไปที่ลู่หยวนเซียว

ลู่หยวนเซียวอยากจะร้องขอความเมตตาให้ เพราะตั้งแต่อายุสามขวบ เด็กร่วมเรียนหนังสือทั้งสองคนนี้ก็ค่อยติดตามเขามาโดยตลอด และเป็นเพื่อนเล่นที่ไม่สามารถขาดได้

[สองคนนี้ ไม่ได้ดูบริสุทธิ์อย่างที่คิดสักหน่อย ตั้งแต่เล็กก็ได้รับคำสั่งให้มาอยู่ข้างกายพี่สาม และทุกอย่างก็เพื่อทำให้เขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์]

[ทั้งพาเขาเล่นการพนัน พาเขาโดดเรียน พาเขาด่าราชครู และผลักพี่สามให้ไปอยู่ในจุดที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ที่สุดของผู้คนในสังคมให้ได้ที่สุด]

ลู่หยวนเซียวถึงกลับตกตะลึงทันที ราวกับโง่งมไปเลย เมื่อได้ยินเช่นนี้ คำพูดที่จะพูดขอร้องขอความเมตตาก็กลืนกลับลงไปทันที

สวี่ซื่อได้กวาดล้างคนรับใช้ทั้งหมดที่อยู่รอบกายลู่หยวนเซียวออกไปจนหมด

“ชิงซู ชิงเฟิง คราวนี้พวกเจ้าทำได้ดีมาก ตั้งแต่เดือนนี้เป็นต้นไปเบี้ยหวัดรายเดือนจะเพิ่มขึ้นให้เป็นสองเท่า พวกเจ้าช่วยข้าดูแลหยวนเซียวให้ดี ๆ ล่ะ” สวี่ซื่อให้คนไปนำเงินห้าสิบตำลึงมาแล้วมอบให้เป็นรางวัล

ลู่หยวนเซียวอกสั่นขวัญหายกระเจิง แต่สวี่ซื่อก็ไม่ได้มองเขาแม้แต่น้อย

“เขาให้คนรับใช้ทุกคนไปที่หอเต๋อซั่นเพื่อดูการโบยจนตายนี้” สายตาของสวี่ซื่อเย็นเฉียบลงเล็กน้อย

ทำเช่นนี้ไม่เป็นการตบหน้าหอเต๋อซั่นหรอกหรือ?

หลินมามาประคองนางลุกขึ้นมาแล้วเดินออกประตูไป

เด็กรับใช้มารอกันที่ข้างนอกประตูกันครบหมดแล้ว และทุกคนก็ดูตื่นตระหนกเล็กน้อย ต่างพากันมองไปที่เด็กร่วมเรียนหนังสือที่ผูกเอาไว้ตรงกลาง

“นี่เจ้ากำลังก่อเรื่องไร้สาระอะไรอยู่? พวกเขาทำผิดอะไร? ถึงได้ต้องลงโทษโบยด้วยเล่า? เป็นคนมาจากตระกูลใหญ่โตเสียเปล่าทำไมถึงทำอะไรไม่ถูกต้องไม่คิดถึงชีวิตคนเช่นนี้?” นายหญิงที่กำลังถือไม้เท้าอยู่เอ่ยถามนางต่อหน้าสาธารณชนว่านางลงโทษบ่าวโดยการโบยด้วยไม้ไปทำไม?

สวี่ซื่อทำความเคารพนายหญิงใหญ่

“นายหญิงใหญ่ เจ้าสัตว์เดรัจฉานสองคนนี้หลอกลวงผู้เป็นนายพาเซียวเกอเล่นการพนัน และชี้นำเซียวเกอให้หลงทางที่ผิด”

“พวกเขามาจากหอเต๋อซั่นและยังเป็นคนที่ท่านแม่คัดเลือกมาอย่างดี เกรงว่าคงตั้งใจหลอกลวงท่านแม่ ถ้าไม่ลงโทษด้วยการโบยเพื่อเป็นตัวอย่าง ก็ไม่เท่ากับว่าทุกคนก็สามารถหลอกท่านได้งั้นหรือ? หากไม่รู้จริงคงเข้าใจผิดคิดว่าท่านตั้งใจสอนหลานให้ทำเรื่องไม่ดีอยู่นะเนี่ย” สวี่ซื่อมีสีหน้าที่เดือดดาลอย่างมาก