หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 263

มีคนจำนวนไม่น้อยที่ต้องการเข้าไปเป็นศิษย์

ทันทีที่สวี่ซื่อลงจากรถม้า นางก็เห็นคนรู้จักที่หน้าประตูตระกูลหยวน

ถนนมันช่างแคบ ผู้คนเลยพบกันได้ง่าย

นางขมวดคิ้วเล็กน้อย มีความรังเกียจอยู่ในแววตาของนาง

ลู่หย่วนเจ๋อกำลังรอลู่จิ่งไหวอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นสวี่ซื่อก็ตะลึงงันเล็กน้อย

เขาขมวดคิ้วอย่างหนัก

“สวี่ซื่อ ได้ยินว่าเจ้าหย่าได้สามวันก็มีคนมาขอแต่งงานแล้วหรือ?”

“นี่ ชีวิตนี้ของเจ้าจะไม่มีวันได้เจอผู้ชายที่ดีกว่าข้า” ลู่หย่วนเจ๋อเหลือบมองนาง เมื่อเห็นลู่เยี่ยนซูที่อยู่ข้างหลังนางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ท่านหมายความว่าจะไม่สามารถหาบุรุษสารเลวและหน้าไม่อายไปมากกว่าท่านแล้วได้ใช่หรือไม่?” เติงจือสบถออกมา

“คุณชาย คุณหนู รีบลงมาเถอะเจ้าค่ะ” เติงจือผลักรถเข็นแล้วเชิญลู่เยี่ยนซูมานั่งลง

ลู่หย่วนเจ๋อกลั้นหายใจ “ทำไม? เจ้าเองก็มาขอเป็นศิษย์หรือ?”

เขาเหลือบมองลูกชายคนโตแล้วมองไปที่ลู่จิ่งไหว

“เยี่ยนซู เจ้าพิการ ไม่สามารถสอบเคอจวี่ได้ ท่านโฉ่วฝูมีจิตใจสูงและทะนงตน จะรับเจ้าเป็นศิษย์ได้อย่างไร?”

“รีบกลับไปซะ อย่าทำให้ตัวเองอับอาย”

ลู่หย่วนเจ๋อไม่คิดว่าเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของลูกชายได้

เยี่ยนซูพิการไม่ได้จับหนังสือมาสิบปีแล้ว

จะมีชื่อเสียงเท่าจิ่งไหวได้อย่างไร?

ลู่หย่วนเจ๋อหัวเราะเบาๆ หยิบบัตรเยี่ยมออกมาจากอกแล้วเคาะประตูตระกูลหยวน

คนเฝ้าประตูก็โผล่หน้าออกมาจากขอบบานประตู

“ข้าคือจงหย่งโหว ข้ามาเยี่ยมท่านโฉวฝู่พร้อมกับลูกชาย นี่คือบัตรเยี่ยมของข้า” ลู่หย่วนเจ๋อมอบบัตรเยี่ยมให้กับคนเฝ้าประตู

เขาหัวเราะเบาๆ

สวี่ซื่อเป็นสตรี เกรงว่าต่อให้เคาะประตูเขาก็คงไม่เปิดให้