หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 27

[พี่สามช่างไม่เอาถ่านเอาเสียเลย]

ลู่หยวนเซียวที่กำลังร้องไห้อยู่หยุดชะงักไปชั่วขณะ

เลี้ยง...

เลี้ยงอะไร?

ท่านพ่อเลี้ยงอนุเอาไว้ข้างนอกงั้นหรือ?!

เขาเงยหน้าขึ้นมาทันควัน

“ไม่ใช่ความผิดของท่านแม่ แต่เป็นหยวนเซียวเองที่มีจิตใจไม่แน่วแน่ เป็นหยวนเซียวเองที่ติดเล่นเกินไป เป็นหยวนเซียวเองที่ใช้ความรักความเอ็นดูของท่านพ่อท่านแม่และทำอะไรไม่รู้จักคิด” เขาพูดจบก็หยุดไปครู่หนึ่ง และแอบมองท่านแม่ไม่ให้ท่านรู้ตัว

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ท่านแม่ดูซีดเซียวมากขนาดนี้ นานมากแล้วที่ไม่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง

“พ่อกับแม่ไม่สามารถอยู่คอยเป็นโล่ปกป้องหยวนเซียวไปได้ตลอดไป หยวนเซียวเอง...ก็ต้องพยายามพัฒนาก้าวไปข้างหน้าด้วย ในอนาคตแม่ยังต้องพึ่งพาพวกเจ้าอยู่นะ” สวี่ซื่อเอ่ยพูดเบา ๆ และแววตาก็เต็มไปด้วยความเหม่อลอยเล็กน้อย

“ท่านพ่อโปรดปรานท่านแม่ และในเมืองหลวงต่างก็รู้กันว่าพวกท่านเป็นคู่สามีภรรยาที่รักกันอย่างมาก มีใครบ้างในเมืองหลวงที่ไม่อิจฉาท่านแม่ ท่านแม่สามารถพึ่งพาท่านพ่อได้นะขอรับ?” ลู่หยวนเซียวจงใจพูดขึ้นมาเช่นนี้

สวี่ซื่อลูบใบหน้าของเขา และร่างกายก็เกิดอาการเซเล็กน้อย

“พ่อเขา....” สวี่ซื่อนิ่งเงียบไปไม่ได้พูดอะไร

ลู่หยวนเซียวเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ในใจรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา หลังจากยอมรับผิดแล้วก็อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนท่านแม่ และก็แอบไปสืบข่าวในสวนหนึ่งรอบ

ถึงได้ตระหนักได้ว่าตั้งแต่ที่ท่านแม่คลอดเจาเจาออกมาได้สองเดือน คาดไม่ถึงว่าท่านพ่อจะไม่เคยอยู่ค้างคืนที่เรือนแม้แต่ครั้งเดียว ถึงกระทั่งที่ตอนที่ตระกูลท่านตาถูกจับกวาดล้างไปหมด เขาก็ไม่เคยกลับมาที่บ้านเลย

ก้นบึ้งของหัวใจเขาแอบรู้สึกชาขึ้นมา

ในความทรงจำของเขา ท่านพ่อถึงแม้จะเป็นคนที่เข้มงวดแต่ก็เอ็นดูลูกชายและลูกสาว และท่านพ่อกับท่านแม่ก็รักใคร่กลมเกลียวกันดี มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก ถึงกระทั่งที่ในจวนหาไม่เจออนุที่เป็นแม่เลี้ยงสักคน ในปีนั้นมีสาวใช้คนหนึ่งอยากจะปีนขึ้นเตียง ท่านพ่อก็โกรธมากจึงขายสาวใช้คนนั้นออกไปทันที

ท่านแม่ซาบซึ้งจนหลั่งน้ำตาออกมา

หลายปีมานี้ท่านพ่อเอาใจใส่อย่างใกล้ชิดทุกอย่าง ท่านแม่ก็เต็มใจที่จะดูแลครอบครัวให้เขา ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างยกย่องท่านพ่อว่าเป็นคนดีรักเดียวใจเดียว

แต่ว่าตอนนี้เมื่อมารู้ว่าท่านพ่อเลี้ยงอนุเอาไว้ข้างนอก ถึงกระทั่งที่มีลูกชายลูกสาวด้วยกัน เขาก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างกาย