หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 271

ผู้ช่วยเจ้ากรมคลังก้มหน้าลงเงียบเชียบ

แล้วบ่นอยู่ในใจ แม้แต่ฝ่าบาทยังไม่กล้า แล้วเขาจะกล้าได้อย่างไร?

องค์รัชทายาทเหลือบมองลู่เจาเจา เจ้าตัวเล็กกำลังแขว่งขาอยู่บนเก้าอี้ พร้อมกินอย่างสบายใจ

อืม เขามีความคิดที่อาจหาญอย่างหนึ่ง

“เสด็จพ่อ กระหม่อมมีแผน”

“ในเมื่อพวกเขาเอาเปรียบด้วยอายุที่แก่กว่า ไม่มีเหตุผล เช่นนั้นพวกเราก็ต้องส่งคนที่ไม่มีเหตุผลไป” องค์รัชทายาทเม้มปาก ในแววตามีรอยยิ้ม

องค์รัชทายาทโบ้ยปากไปทางลู่เจาเจา

“เด็กอายุยังน้อย ไม่รู้เรื่องรู้ราว พูดอะไรผิดไป ทำอะไรผิดไป ก็ไม่ถือว่าล่วงเกินผู้ใด”

“อีกอย่าง ความสามารถของเจาเจา ท่านก็เคยเห็นมาแล้ว” แม้แต่เทพก็ยังเรียกมาได้

ฮ่องเต้มองนางอย่างสงสัย อายุหนึ่งขวบครึ่งไปทวงหนี้หรือ?

องค์รัชทายาทวิปลาศหรือ?

องค์รัชทายาทเชื่อมั่นใจลู่เจาเจา เขาอุ้มนางขึ้นวางไว้บนโต๊ะ ซึ่งนั่งทับบนฏีกาพอดี

“เจาเจา ช่วยอะไรพี่รัชทายาทหน่อยได้หรือไม่? หากทำสำเร็จ พี่จะแบ่งผลประโยชน์ให้กับเจ้า” เซี่ยเฉิงสี่ยิ้มเหมือนคุณยายหมาป่า

“ประโยชน์ใดหรือ?” นางไม่ถามว่าเรื่องใด แต่ถามว่าประโยชน์อันใด

“เงินที่ทวงกลับมาได้ จะแบ่งให้เจ้าหนึ่งส่วน ว่าอย่างไร?”

ลู่เจาเจานั่งตัวตรงทันที จากนั้นยื่นนิ้วมืออ้วนๆออกมา

เมื่อนับนิ้วมือจนครบแล้ว ยังถอดถุงเท้าออก เผยให้เห็นเท้าที่อ่อนนุ่ม

พอนับไปนับมา พลันรู้สึกไม่ถูกต้อง

แล้วเคาะหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด น่ารำคาญ

กฏสวรรค์ที่น่ารำคาญ ตอนนี้นางยิ่งกลับไปสู่สัญชาตญาณเดิม จนกลายเป็นเด็กแล้ว

“หากเจ้าทวงกลับมาได้หนึ่งแสนตำลึง จะให้เจ้าหนึ่งหมื่นตำลึง หากทวงกลับมาได้หนึ่งล้านตำลึง จะให้เจ้าหนึ่งแสนตำลึง ว่าอย่างไร? อีกอย่างเงินก้อนนี้ ข้าจะไม่ให้แม่เจ้าเก็บกลับไปเด็ดขาด”

“เจ้าสร้างผลงานขนาดนี้ เสด็จพ่อก็จะตบรางวัลเจ้าด้วย ว่าอย่างไร?” องค์รัชทายาทหันไปส่งสายตาให้ฮ่องเต้