หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 272

“ตระกูลเซียวด้อยกว่าพวกเขาตรงไหนหรือ? ตระกูลเซียวคือพระญาติที่แท้จริง” เซียวกั๋วจิ้วดื่มจนหน้าแดงเล็กน้อย ทันใดนั้นใบหน้ามีรอยยิ้มผุดขึ้น

“ข้าจะดูสิว่าใครกล้าคืนเงิน ใครคืน คนนั้นก็คือไอ้ลูกหมา”

“อึก...ใครก็ห้ามคืน ต้องยืนหยัดไว้เพื่อกั๋วจิ้ว!”

“นักทวงหนี้มาถึงไหนแล้ว?” กั๋วจิ้วเอ่ยถามด้วยอาการกรึ่มๆ

“ไปถึงหน้าจวนเจ้ากรมขุนนางแล้วขอรับ เจ้ากรมขุนนางเป็นคนร้ายกาจ ทำให้เด็กหยุดร้องไห้ได้ เกรงว่ายัยเด็กนั่นคงต้องร้องไห้ออกมา” มีคนตอบอย่างนอบน้อม

ส่วนลู่เจาเจาในตอนนี้ ถูกอุ้มมาไว้ที่หน้าประตูจวนเจ้ากรมขุนนาง

ลู่เจาเจาสูงไม่พ้นธรณีประตู มัดผมแกละสองข้าง สวมชุดกระโปรงสีชมพูโอรส ตรงคอมีเหยือกนมอันเล็กแขวนไว้

“มาทวงหนี้...” เจ้าตัวเล็กตะโกนเสียงอ้อแอ้

คนเฝ้าประตูรีบไปรายงานเจ้านายทันที เพียงไม่นาน ได้มีคนมาเชิญลู่เจาเจาเข้าจวน

อ่อ อุ้มเข้าไป

เจ้ากรมขุนนางมีหน้าที่คัดเลือกขุนนาง ใต้เท้าโจวเป็นตาแก่ที่เข้มงวดและหัวโบราณ

ต่อหน้าเขา ไม่มีใครกล้ากำเริบ

“ใต้เท้าน้อย กินอาหารมาหรือยัง? ครอบครัวพวกเรากำลังจะกินอาหารกลางวัน” เมียเอกของใต้เท้าโจว ฮูหยินใหญ่หลินเอ่ยถาม

“ยังเจ้าค่ะ คารวะท่านย่า” เจ้าตัวเล็กปากหวานมาก ซ้ำยังหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู จึงทำให้ไม่มีใครระแวง

ฮูหยินใหญ่ส่งสายตา บ่าวรับใช้จึงอุ้มนางนั่งลง

บนโต๊ะ...

อืม อาหารเรียบง่ายมาก

“อาหารกลางวันเรียบง่าย ใต้เท้าน้อยอย่าได้รังเกียจ”

“ท่านย่า ข้าไม่กินหมั่นโถวกับผักดอง ข้าจะกินน้ำแกงเนื้อกวาง ข้าจะกินหมูลูกเต๋าน้ำแดง ข้าไม่กิน ข้าไม่กิน...” หลานชายที่อยู่บนโต๊ะอาหารร้องไห้โวยวาย

ปัง

เสียงดังสนั่น

ใต้เท้าโจวตบโต๊ะ ดวงตาดุดันน่ากลัว ทำให้หลานชายตัวน้อยตกใจจนตัวสั่น

“ไม่กินก็ไสหัวออกไป!”