หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 273

สองมือของนางเท้าเอว พร้อมทำท่าท้าทายมาก

“ท่านขโมยใส่...อือ อือ อือ! ! ! ท่านปล่อยนะ ปล่อยข้า...”

ใต้เท้าโจวลุกพรวดทันที แล้วพุ่งไปปิดปากลู่เจาเจาเอาไว้

ตาแก่ที่ใจเย็นอย่างมาก ตอนนี้กลับลนลานไปหมด

“ช้าก่อน...เจ้ารอก่อน พวกเราไปคุยกันในห้อง” ใต้เท้าโจวอุ้มนางด้วยมือเดียว ชายชราที่สุขุมเยือกเย็น ขณะนี้แม้แต่ฝ่ามือยังสั่นเทา

“ยัยเด็กคนนี้พูดจาสามหาว เดี๋ยวข้าต้องสั่งสอนนางเสียบ้าง”

“เฮ้อ เด็กอายุยังน้อย ท่านอย่าทำให้นางตกใจ นางจะทวงหนี้ได้อย่างไร...” ทุกคนไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่

ฮูหยินใหญ่คล้ายได้ยินคำว่ากระโปรง แต่ได้ยินไม่ชัดเจน

พลันเห็นตาแก่พาลู่เจาเจาเข้าไปในห้องหนังสือ

ทันใดนั้นรีบปิดประตูห้อง

ลู่เจาเจาโมโหจนหน้าแดง

“ท่านชอบแอบใส่กระโปรง! ! !”

“ท่านยังถักเปียก แล้วก็ทาปาก...” เจ้าตัวเล็กตะโกนอย่างโกรธเคือง

ใต้เท้าโจวสิบนิ้วพนมมือ

“เสียงเบาหน่อย เสียงเบาหน่อย บรรพบุรุษ! ขอร้องล่ะ เสียงเบาหน่อย”

“ข้าเรียกเจ้าว่าบรรพบุรุษ พอใจหรือยัง? เสียงเบาหน่อยเถอะ”

เขารีบเปิดประตู

“ทุกคนไปรอนอกเรือน ห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด”

“ไม่อย่างนั้น จะขายให้หมด” สีหน้าของเขาเข้มงวด

พอหันหลัง กลับเผชิญหน้ากับลู่เจาเจาด้วยสีหน้าสิ้นหวัง นางรู้ได้อย่างไร!

ลู่เจาเจาหันมองนกตรงหน้าต่าง

สายลมที่พัดผ่าน นกน้อยที่บินผ่าน ทุกสรรพสิ่งใต้หล้าล้วนบอกข้าได้หมด

เจ้ากรมขุนนางที่อายุเกินหกสิบปี ตอนยังหนุ่มมีนิสัยประหลาด คือชอบใส่ชุดสตรีอย่างมาก

แต่เขาไม่กล้าเปิดเผยเรื่องนี้แม้แต่น้อย แม้แต่เมียเอกที่ร่วมเรียงเคียงหมอนมาสี่สิบปีก็ไม่เคยรู้

สองมือเจาเจาน้อยล้วงกระเป๋า แล้วมองดูเขาอย่างองอาจ

“คืนเงินมา”

ใต้เท้าโจวทำหน้าเสีย คล้ายลังเลเล็กน้อย