หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 274

นางก็ทวงหนี้ได้ห้าหมื่นตำลึงแล้ว

“ฮ่าฮ่าฮ๋า เจ้าโจวนี่มันโง่จริงๆ ปล่อยให้เด็กคนหนึ่งเอาเงินกลับไปได้”

“เขาอายหรือไม่?”

“ใช่สิ นักทวงหนี้ไปถึงบ้านไหนแล้ว? เจ้าโง่คนต่อไปคือใคร?” เหอซั่วชินอ๋องหัวเราะชอบใจ

“ใต้เท้าโจวอุ้มนางมาไว้หน้าจวนขอรับ”

หา!

เจ้าแก่ชั่ว!

ท่านอ๋องลุกขึ้นพรวด

“อยู่นอกจวนหรือ?”

“เจ้างกโจวคืนไปเท่าใด? น่าจะไม่มากหรอกมั้ง? เขาขึ้นชื่อเรื่องตระหนี่ เจ้าคนงก ขี้เหนียวอย่างกับอะไร”

“ทวงไปได้เท่าใด? สามพันตำลึง? ห้าพันตำลึง?”

“นางคงนั่งร้องไห้อยู่หน้าจวน เลยทวงเงินกลับมาได้สินะ? เหมือนโยนเศษเงินให้ขอทานน้อย” ท่านอ๋องพยักหน้า

เขารู้แค่ว่าทวงหนี้ได้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าทวงได้เท่าใด

บ่าวเกาหัว

“จากที่ข้าน้อยไปสืบมา นางไม่ร้องไห้”

“แต่ใต้เท้าโจวร้องไห้ขอรับ”

“ได้ยินมาว่าใต้เท้าโจวร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล แล้วส่งนางออกมาขอรับ”

“ก่อนออกมายังให้จินกวาจื่อนางอีกสองกำมือ พลางเดินพลางขอร้องนางไปด้วย...”

“เอ่อ ใต้เท้าโจวยืมสามหมื่น คืนห้าหมื่นขอรับ”

ท่านอ๋องแทบจะเด้งขึ้นมาทันที

“เจ้าว่าเขาคืนไปเท่าใดนะ? เจ้างกนั่นคืนไปห้าหมื่นหรือ?” เขาเบิกตาโต ในบรรดาขุนนางทั้งหลาย ใครบ้างจะไม่รู้ว่าเขาตระหนี่ขนาดไหน

ยามสหายออกไปดื่มเหล้าด้วยกัน ตอนคิดเงินมักจะหนีไปฉี่ทุกครั้ง

“ฮึ ท่านคงไม่รู้ ทองคำบ้านเขาถูกฉาบไว้ในผนัง แต่ก็ต้องเคาะออกมาจ่ายหนี้ทั้งหมด”

ท่านอ๋องตากระตุก

“ให้ตายสิ ฮ่องเต้หลานข้าไปได้หนูหาสมบัติมาหรือ?”