หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 278

“ไม่โมโห ไม่โมโห หากเราโมโห อีกฝ่ายจะได้ใจ” เจ้าตัวเล็กยื่นมือไปนวดให้คิ้วของฮู่กั๋วกงคลายตัว

“ข้ากลัวตระกูลเซียวจะรังแกเจ้าเสียจริง” จนป่านนี้ฮู่กั๋วกงก็ยังเป็นห่วงนาง

ลู่เจาเจายิ้มอย่างไร้เดียงสา

จนเวลาผ่านไปหนึ่งถ้วยชา ประตูของตระกูลเซียวจึงเปิดออก

ฮูหยินที่นำหน้ารูปโฉมงดงาม ตรงมวยผมมีปิ่นหยกสีเขียวปักไว้ สวมชุดผ้าจิ่นซิ่วตัวยาว บนผ้าปักเย็บด้วยลวดลายดอกไม้สลับซับซ้อน ชายกระโปรงพลิ้วไหว ใบหน้ามีรอยยิ้มจางๆ ทว่าไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจ

นี่คือฮูหยินของเซียวกั๋วจิ้ว เจิ้งฮูหยิน

เจิ้งฮูหยินทำความเคารพฮู่กั๋วกง พร้อมเอ่ยขึ้น

“นี่คงเป็นแม่นางตัวน้อยที่ฝ่าบาทส่งมาทวงหนี้สินะ?”

“อายุแค่นี้แต่รับผิดชอบหน้าที่ใหญ่หลวง คงได้รับความสำคัญจากฝ่าบาทไม่น้อย” นางเหลือบมองลู่เจาเจา แล้วแค่นหัวเราะ

ฮู่กั๋วกงวางเจาเจาลง แล้วเอ่ยเสียงเข้ม

“แม่นางลู่อายุยังไม่ครบสองขวบ หากล่วงเกินท่านกั๋วจิ้ว โปรดอย่าถือสา”

เจิ้งฮูหยินประหลาดใจเล็กน้อย ฮู่กั๋วกงพูดแทนเด็กคนนี้หรือ?

หรือว่าเห็นแก่หน้าตระกูลสวี่?

ตระกูลสวี่ในตอนนี้ ไม่เหมือนวันวานแล้ว !

หรือว่าจะมีที่พึ่งอย่างอื่น?

“ท่านฮู่กั๋วกงวางใจได้ ตระกูลเซียวยังไม่ถึงขนาดต้องไปรังแกเด็กอายุสองขวบ” เจิ้งฮูหยินเข้าไปจูงมือลู่เจาเจาเข้าจวนเอง

ฮู่กั๋วกงเดินไปด้วยพลางหันหลังมอง เพราะไม่ไว้ใจอย่างมาก

เฮ้อ เด็กที่เล็กขนาดนี้ คงไม่ถูกตระกูลเซียวรังแกหรอกนะ?

ฝ่าบาททรงทำสิ่งใดอยู่เนี่ย

ขณะนี้เมื่อลู่เจาเจาย่างกรายเข้าไปในจวนกั๋วจิ้ว ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง

วินาทีที่ประตูถูกปิด เจิ้งฮูหยินรีบปล่อยมือออกจากนางทันที

ในแววตาคือความรังเกียจที่ไม่คิดปกปิด

เมื่อนางปล่อยมือ สาวใช้รีบยื่นผ้าเช็ดหน้าร้อนไปให้ทันที เพื่อให้นางได้เช็ดมือ มือข้างที่นางเช็ดคือข้างที่จับมือลู่เจาเจา