หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 281

“หลานรัก หลายรักเอ๋ย หลานของข้า...” เจิ้งซื่อไม่ได้อวดดีเหมือนเมื่อครู่แล้ว ตอนนี้นางปวดใจอย่างที่สุด

กลับเป็นลู่เจาเจา

เมื่อได้กลิ่นขี้กลิ่นเยี่ยวกลางอากาศ ทำให้นางคลื่นไส้

จึงส่งเสียงแหวะ

พอปากคลายออก พวกบ่าวรีบดึงตัวเซียวอวี่หางออกทันที

“โอ๊ย หูของข้าจะขาดแล้ว หูของข้าจะขาดแล้ว รีบตีนางให้ตาย ตีนางให้ตาย!” เซียวอวี่หางร้องไห้เสียงหลง ตกใจจนฉี่แตกขี้แตกไปหมด

หูของเขาหย่อนลงหนึ่งข้าง ช่างน่าสะพรึงยิ่งนัก

ฟันของนางยังขึ้นไม่ครบ แต่แรงของนางเยอะมหาศาล ฟันที่แหลมและเล็ก กัดจนหูกลายเป็นรูทันที

“โอ๊ย โอ๊ย ปวดมาก ข้าปวดมาก ท่านปู่ ข้าปวดจะตายอยู่แล้ว หูของข้ายังอยู่หรือไม่? หูยังอยู่หรือไม่? ท่านปู่ ตีนางให้ตายไปเลย” น้ำเสียงของเซียวอวี่หางแหบแห้ง เมื่อเห็นลู่เจาเจาเขาสั่นไปทั้งตัว เหมือนกลัวจนเข็ดหลาบ

เซียวกั๋วจิ้วและเจิ้งซื่อน้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวด

“หมอหลวง หมอหลวงไปตายที่ไหนกันหมด? ยังไม่รีบมารักษาหลานชายข้าอีก” เจิ้งซื่อด่าทอเสียงดัง

“ลู่เจาเจา เจ้าช่างบังอาจยิ่งนัก กล้าทำร้ายหลานชายของข้า! เขาแค่เล่นสนุกกับเจ้าเท่านั้น แรงเขาอาจจะเยอะไปหน่อย แต่เจ้ากัดหูของเขาขาดได้อย่างไร?! ข้าจะเข้าวัง ข้าจะเข้าเฝ้าฝ่าบาท ข้าจะเข้าเฝ้าไทเฮา” เสียงของเจิ้งซื่อแหลมบาดหู

ในแววตามีแต่ความอำมหิต

สองมือลู่เจาเจาล้วงกระเป๋า แล้วบ้วนเลือดใส่อีกฝ่าย

“ไปสิ”

พอแพ้แล้วก็เรียกผู้ปกครอง ถุย หน้าไม่อาย

อย่างลู่เจาเจาไม่กลัวเรื่องชกต่อยหรอก

นิ้วมือที่ดูอ่อนนุ่มของนางจิ้มลงไปบนโต๊ะ ทำให้โต๊ะกลายเป็นรูในทันที

จากนั้นใช้ถ้วยน้ำชาบังไว้ ร้อนตัว...

ในโลกแห่งการฝึกฝน จากเด็กกำพร้าคนหนึ่งไต่เต้าขึ้นไปเป็นผู้แข็งแกร่ง คิดว่านางกลัวหรือ?

ตอนออกมาทวงหนี้ นางก็จงใจไม่ใช้องครักษ์

พาผู้ใหญ่มาด้วย จะชกต่อยได้อย่างไร