หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 32

[คลอด ๆ ๆ ๆ คลอดลูกง่ายมาก กลับไปข้าจะประทานบุตรให้ท่านเอง ท่านอยากได้ลูกชายหรือลูกสาวล่ะ?] เธอขยับปากขึ้นราวกับกำลังพูดไม่หยุด

สวี่ซื่อหนังตากระตุกอย่างบ้าคลั่ง

ลูกสาวนางคนนี้ ตอนที่โกรธก็สามารถใช้สายฟ้าฟาดคนได้ และยังสามารถประทานบุตรให้ได้ด้วยหรือ?

นางคิดอยากจะเข้าไปห้าม แต่องค์หญิงใหญ่ดันพูดขึ้นมาว่า “เจ้าบอกว่าข้าคลอดไม่ได้งั้นหรือ?”

พอพูดจบเด็กน้อยก็ใช้ความพยายามอย่างมากอยากที่จะเอามือเท้าสะเอว ใบหน้าเล็ก ๆ อัดอั้นจนหน้าแดง และมองนางพร้อมพ่นน้ำลายออกมา

ลิ้นยังคงพลิกไปมาไม่หยุด น้ำลายแทบจะไหลพ้นออกมาอยู่แล้ว

องค์หญิงใหญ่ประหลาดใจเล็กน้อย จึงลองสอบถามอีกครั้งว่า “เจ้าบอกว่าน้าสามารถคลอดลูกได้งั้นหรือ?” นางบ้าไปแล้วถึงได้มาถามเอากับเด็กน้อยอายุสองเดือนเนี่ย!

ฉากที่ทำให้นางประหลาดใจอย่างมากได้ปรากฏขึ้นแล้ว

เด็กทารกตัวน้อยหยุดพ่นน้ำลายแล้ว และก็ยิ้มยิงฟันจนปากแทบฉีก มืออ้วนนั้นปรบมืออย่างบ้าคลั่ง ตบจนเสียงดังเพี๊ยะเพี๊ยะ

องค์หญิงใหญ่ดีใจมีความสุขมาก “เสด็จแม่ เจาเจาบอกว่าข้าสามารถคลอดลูกได้เพคะ!”

“ขอ ขอเวลาลูกอีกสามเดือนนะเพคะ!”

“หลังจากผ่านสามเดือนไป ถ้าหากลูกยังไม่ตั้งครรภ์ ก็...ก็ให้เขารับอนุมา ทุกอย่างเป็นไปตามแต่เสด็จแม่จะตัดสินใจเลยเพคะ!” องค์หญิงใหญ่ตัดสินใจและก็คุกเข่าลงตรงปลายเท้าไทเฮา

นางรู้ว่า ครั้งนี้แม่สามีของนางเข้าวังหลวงมาเพื่อขอความเมตตาจากไทเฮา

นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของนางแล้ว

ไทเฮามองนางอย่างเหม่อลอย

บทสนทนาของสองคนนี้ช่างลื่นไหลมาก ไม่เข้าใจสักนิดว่านางสื่อสารกับเด็กทารกแค่สองเดือนได้อย่างไร

แต่เมื่อเห็นลูกสาวที่ปกติจะหยิ่งในศักดิ์ศรีมาตลอด ยอมอ่อนน้อมถ่อมตนเช่นนี้ นางก็ได้แต่พยักหน้าอนุญาต

“งั้นก็ตามใจเจ้า หลังจากผ่านสามเดือนไปแล้ว ก็ไม่อาจปัดออกไปได้อีก”

องค์หญิงใหญ่เช็ดน้ำตาแล้วก็ลุกขึ้นมาจากพื้น