หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 33

มาคว้าชิ้นเนื้อนุ่ม ๆ บนตะเกียบและพยายามยัดเข้าไปในปากอย่างเอาเป็นเอาตาย!

สวี่ซื่อตกใจจนเหงื่อตก รีบพุ่งตัวเข้าไปคว้ามือนางเอาไว้ “ใครก็ได้!!!” สวี่ซื่อสังเกตนางอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ได้ยินเสียงในใจของนางแล้ว เกือบทำให้นางทำสำเร็จเสียแล้ว

นี่ยังไม่ถึงสองเดือนเลย ฟันก็ยังไม่งอก ถ้าสำลักมาจะทำอย่างไร?

ทำเอาไทเฮาถึงกับมึนงงไปเลย

“ไอหยา เด็กน้อยคนนี้มือไวจริง ๆ ข้ายังตอบสนองไม่ทันเลย” องค์หญิงใหญ่แม้จะไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน แต่ก็พอมีความรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง ทำเอาตกใจจนเหงื่อตกไปทั้งตัว

ทั้งสองคนกลัวว่าจะลงมือแรงและเป็นอันตรายต่อนาง จึงทำได้เพียงค่อย ๆ แงะมือเล็กๆ อันแน่น ๆ ของนางออกทีละน้อย และเอาเนื้อออกมา

ลู่เจาเจาร้อนรนจนน้ำตาแทบไหล [เนื้อ เนื้อของข้า!]

เสียงของนางร้องไห้คร่ำครวญอยู่ในสมองของสวี่ซื่อ

สวี่ซื่อทั้งรู้สึกโกรธทั้งอยากจะหัวเราะ

“รอให้เจ้ามีฟันก่อน แม่จะทำเนื้อให้เจ้ากินทุกวันเลย รีบปล่อยเร็วเข้า เนื้อชิ้นนี้เจ้ายังกินไม่ได้” สวี่ซื่อพูดเกลี้ยกล่อมและหลอกล่อนาง ถึงได้เอาอาหารคาวที่อยู่ในมือของนางหยิบออกมาได้

แต่น้ำมันคาวที่อยู่ในมือ ทำยังไงก็ไม่ยอมให้ล้างเด็ดขาด นางกำกำปั้นเล็ก ๆ นั้นแน่น

จากนั้นก็ยัดเข้าปากเลียเป็นครั้งคราว

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ขาวนุ่มละมุนรู้สึกพอใจอย่างมาก

ลู่เจาเจาถอนหายใจเงียบ ๆ การกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง นอกจากความแข็งแกร่งที่สามารถรักษาไว้ได้ การคิดการอ่านของนางค่อย ๆ กลายเป็นเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง

นี่ก็คือพันธนาการที่มีกับทางสวรรค์

สูด...

เลียน้ำมันคาวเข้าไปอีกคำ และทำต่ออยู่อีกหลาย ๆ ครั้ง

“สิ่งที่เร็วที่สุดในใต้หล้าก็คือมือของเด็กทารก คำพูดนี้พูดไว้ไม่มีผิดจริง ๆ” องค์หญิงใหญ่มีสีหน้าดูตกใจมาก

มือไวขนาดนี้นางเองก็จับไม่ทันเช่นกัน