หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 350

มาตอนนี้วันเวลาในจวนโหว ห่างไกลเหมือนกับคนละโลกกับชีวิตในตอนนั้นในช่วงของสวี่ซื่อมาก

คลังส่วนตัวของนายหญิงใหญ่ แทบจะเติมเต็มหลุมนั้นไม่เต็มแล้ว

ทั้งกลุ่มคนนั่งอยู่ด้านหน้าห้องโถง รอคอยกันอย่างใจจดใจจ่อ

“ประกาศรายชื่อแล้วหรือยัง?”

“ประทัดตรงประตูเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?”

“พี่จิ่งไหวเล่า?” นายหญิงใหญ่ถามออกมาเป็นครั้งคราว รู้สึกว่าหัวใจแทบจะหลุดออกจากลำคอ

จู่ๆ…

ด้านนอกประตูมีเสียงโห่ร้องดังออกมา

“เจ้าหน้าที่มารายงานข่าวดีแล้ว…”

“เจ้าหน้าที่ตรงมาบนถนนของพวกเรา…”

มีสาวใช้รีบร้อนรายงานออกมา

นายหญิงใหญ่และเผยซื่อลุกขึ้นยืนด้วยความยินดี นายหญิงใหญ่ดีใจเป็นอย่างมาก “พรของพระพุทธเจ้า จิ่งไหวทำให้บรรพบุรุษเราภาคภูมิใจแล้ว”

เผยซื่อรีบถามออกมา “เด็กรับใช้ที่คอยดูอันดับรายชื่อกลับมาแล้วหรือยัง?”

สาวใช้เอ่ย “คนที่คอยดูรายชื่อมีเยอะมาก ยังไม่กลับมา เกรงว่าคงจะถูกขวางทางเอาไว้”

ทั้งกลุ่มคนรีบเดินตรงไปยังตรงประตูใหญ่

มีคนถามเจ้าหน้าที่ออกมาเสียงดัง “ใต้เท้า ท่านใดที่มารายงานข่าวดีกัน?”

เจ้าหน้าที่ยิ้มหรี่ตาเอ่ยออกมา “ขอรับ เจี้ยหยวน! ยินดีกับคุณชายลู่ด้วยที่ติดอับดับที่หนึ่ง!”

เด็กรับใช้ในจวนจงหย่งโหวต่างกันพายิ้มยินดีเอ่ยออกมา

“พระเจ้า เป็นคุณชายของพวกเรา!”

“คุณชายสอบติดเจี้ยหยวน คุณชายได้อันดับหนึ่งของระดับมณฑล!” เด็กรับใช้จวนจงหย่งโหวรีบเข้าไปรายงานข่าวดี

สาวใช้บ่าวรีบเชิญเจ้าหน้าที่เข้าจวน “ใต้เท้า คุณชายลู่มาจากจวนของพวกเรา!”

“นายหญิงใหญ่ ฮูหญิน คุณชายสอบติดเจี้ยหยวนแล้ว!”

เผยซื่อได้ยินประโยคนี้เข้า ดีใจจนแทบจะเป็นลมไป