หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 363

ลู่เจาเจาเกาะอยู่บนไหล่หรงเช่อ พร้อมหัวเราะชอบใจ

ขณะนี้ท้องฟ้าเริ่มมีแสงสีขาว

“เร็ว เร็ว รีบกลับบ้านเจ้าค่ะ ใกล้เวลาที่ฮูหยินจะตื่นแล้ว” อวี้ซูลนลานเล็กน้อย

“ปีนกำแพง ปีนกำแพงเข้าไป” อวี้ซูชี้ไปที่ประตูใหญ่

หรงเช่อปีนกำแพงเข้าไปอย่างระวัง

วินาทีที่ลงพื้น...

ไฟของตระกูลลู่สว่างขึ้นทันที

พอเงยหน้า

สวี่ซื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังมองดูพวกเขาอย่างเงียบเชียบ

หรงเช่อ ! ! !

ทั้งสามคนถูกจับได้คาหนังคาเขา !

หรงเช่อมองสวี่ซื่อด้วยความตกใจ ปลายผมของสวี่ซื่อมีน้ำค้างสีขาว นางคงรออยู่นาน

หรงเช่ออยากจะสร้างภาพจำที่ดีกับสวี่ซื่อ แต่ใครจะไปคิด...

หรงเช่ออยากจะร้องไห้

เติงจื่อส่งสายตาให้ ลู่เจาเจาจึงเอ่ยขึ้นทันใด

“ท่านแม่ เจาเจาละเมอ...จนออกไปข้างนอก...”

“ท่านอาหรงเช่อ ส่งเจาเจากลับบ้าน...”

เติงจือกุมหน้าผากอย่างเหนื่อยใจ

“จริงหรือ? แต่แม่ รอเจ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืน...”

ลู่เจาเจา

“เอ่อ...”

“เจ้าละเมอจนปีนกำแพงได้หรือ?” สวี่ซื่อถลึงตาใส่หรงเช่อ

ลู่เจาเจาเข่าอ่อน ทรุดลงไปคุกเข่าทันที

อวี้ซูเองก็รีบคุกเข่าเช่นกัน

หรงเช่อหันซ้ายแลขวา เกาหัวแล้วคุกเข่าลง

คุกเข่าให้ฟ้าดิน คุกเข่าให้บิดามารดา คุกเข่าให้เมียในอนาคต คงไม่เกินไปหรอกนะ?

สวี่ซื่อตกใจ รีบขยับไปอีกด้านทันที

หรงเช่อเป็นแม่ทัพเจิ้นกั๋วระดับหนึ่งของราชสำนัก ชายชาติทหาร ผู้ที่เขาคุกเข่าได้ คงมีแต่ฮ่องเต้เท่านั้น!

“ท่าน ท่านรีบลุกขึ้น” สวี่ซื่อกัดฟันมองเขา

หรงเช่อส่ายหน้า

“เป็นความผิดข้าเอง...”

หรงเช่อคอตก ลู่เจาเจาเองก็ก้มหน้า หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กที่คุกเข่าอยู่ด้วยกันทำท่าพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย