หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 37

ตุบ

คัมภีร์ตรีอักษรของลู่หยวนเซียวร่วงตกสู่พื้น

เขามองทารกในเปลอย่างตะลึง

[นี่ไม่ใช่คนที่มีสมองก็สามารถเรียนรู้ได้หรือ? พี่สามของข้าช่างโง่เขลาจริง ๆ]

[ช่างเถอะ รอให้ข้าโตก่อน ข้าจะเป็นคนเลี้ยงเขาเองก็ละกัน เอาไว้เป็นตัวนำโชคก็ไม่เลวนะ] ลู่เจาเจาถอนหายใจเงียบ ๆ

มีสมองก็สามารถเรียนได้งั้นหรือ?

ลู่หยวนเซียวร้องไห้เสียงดังและก็กอดหนังสือวิ่งร้องไห้ออกไป

ช่างจี้หัวใจเกินไปแล้ว เจ็บปวดที่สุด แม้แต่น้องสาวที่เพิ่งเกิดมาได้สองเดือนเขาก็ไม่สามารถสู้ได้!!

สวี่ซื่อขมวดคิ้วเข้าหากันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “รีบไปดูเร็วเข้าว่าเกิดอะไรขึ้นกับหยวนเซียว? เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลย” ทำไมอยู่ ๆ ถึงร้องไห้จนเหมือนใจสลายแบบนั้นได้ล่ะ

เหมือนกับโลกทั้งใบจะพังทลายแล้วยังไงยังงั้นถูกสวี่ซื่อจับได้ว่าเล่นพนันยังไม่แสนสาหัสขนาดนี้

ลู่เจาเจาทำหน้าพูดไม่ออก รู้สึกว่าพี่สามของนางโง่เหมือนหมูแล้วยังอารมณ์ไม่แน่ไม่นอนอีก

[จิตใจของผู้ชาย ช่างเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร ในอนาคตข้าจะไม่งมเข็มหรอก]

[แต่ข้าจะเอาทั้งมหาสมุทรไปเลย]

ลู่เจาเจาสะลึมสะลือไม่นานก็นอนหลับไป

ตอนช่วงกลางคืน

ลู่เจาเจานอนแผ่กายอยู่บนเตียงเล็ก ๆ จนเผยให้เห็นท้องกลมๆ ขาวๆ นูนออกมา

ภายใต้แสงไฟของตะเกียงน้ำมัน สวี่ซื่อก็ดึงผ้าห่มมาห่มให้นาง

ลู่เจาเจากลับถูกดึงเข้าไปอยู่ในความฝัน ความฝันที่เสมือนจริงแต่ก็เหมือนจะเป็นแค่ฝัน

ในความฝันนั่นขาวโพลน ลู่เจาเจาถูกบางอย่างเรียกมา

มีคนกำลังขอพรกับนาง

“ข้าน้อยผู้ศรัทธาแก่ท่านข้าจะขอกินอาหารเจตลอดชีวิต และจะถวายชีวิตแก่เจาเจาตลอดชีวิต ขอให้เจาเจาช่วยมอบบุตรให้ข้าด้วย”