หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 4

“ฮูหยิน เป็นอะไรไปเจ้าคะ รู้สึกหนาวหรือเปล่า ทำไมถึงสั่นไปทั้งตัว” เติงจือมองไปรอบๆ หน้าต่างและประตูก็ปิดสนิทไร้ช่องให้ลมผ่าน

ริมฝีปากของสวี่ซื่อสั่นเทา แต่นางทำได้เพียงพยายามสงบสติอารมณ์ “เรียกให้แม่นมเข้ามาให้นมเจาเจาที”

นางได้เตรียมแม่นมไว้ล่วงหน้าแล้วถึงสามคน

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนต้องประหลาดใจก็คือ เด็กน้อยลืมตาขึ้นมองแล้วก็อาเจียนออกมา

ทั้งแหวะนม ทั้งไอค่อกแค่ก

แม่นมทั้งหลายตกใจจนเข่าอ่อนคุกเข่าลงกับพื้น

“ฮูหยิน ไม่รู้ทำไมคุณหนูน้อยถึงไม่ยอมกินนมของบ่าวเลย” แม่นมร้อนรนจนหน้าผากมีเม็ดเหงื่อผุดซึมออกมาแล้ว

นางไม่เพียงปฏิเสธการกินนมเท่านั้น กระทั่งนมที่เผลอกลืนเข้าไป ก็ยังแหวะออกมา

[ฮือๆๆ...]

[แค่กๆ... นมแพะ นมแพะ ข้าไม่เอานมคน...] ลู่เจาเจาร้องไห้จ้า แต่ไม่มีน้ำตาสักหยด

สวี่ซื่อลองดู “ลองให้นมแพะนางดูซิ” ในจวนมักจะเตรียมนมแพะไว้อยู่เสมอ หลังจากดับกลิ่นคาวแล้ว รสชาติก็ไม่เลวเลยทีเดียว

เติงจือรีบสั่งการให้คนไปเอามา

ไม่นานนัก ทารกน้อยก็ถูกอุ้มไปที่ห้องข้างๆ

สาวใช้กลับมารายงานว่า “คุณหนูน้อยดื่มนมไปสิบกว่าช้อนเลย กินไปสัปหงกไป ตอนนี้หลับปุ๋ยไปแล้วเจ้าค่ะ”

สวี่ซื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทารกน้อยถูกอุ้มกลับมาที่ห้องนอนของนางอีกครั้ง นางไม่กล้าปล่อยให้คลาดสายตาอีก

ลู่เจาเจาอ้าปากหาวหวอด

นางในยามนี้ยังเป็นทารกน้อย แล้วก็เพิ่งจะผ่านเรื่องเลวร้ายมา

นางยังเป็นเด็กทารก ทั้งยังเพิ่งจะผ่านเรื่องเลวร้ายมา ในขณะนี้นางอ่อนเพลียอย่างที่สุดแล้ว