หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 5

“คุณชายสาม ระวังล้ม คุณหนูน้อยยังหลับอยู่เจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะทำให้นางตื่นเอาได้” เจวี๋ยซย่าพูดพลางจับมือของเขาไว้

คุณชายสาม ลู่หยวนเซียว ปีนี้อายุแปดขวบ เขาเกิดในวันหยวนเซียวหรือวันเทศกาลโคมไฟ จึงมีชื่อว่าหยวนเซียว รูปร่างยังอ้วนกลมเหมือนขนมบัวลอยที่นิยมกินกันในวันนั้นอีกด้วย

เขามีนิสัยซุกซน เกียจคร้านไม่ชอบเรียนหนังสือ ชอบกินชอบเที่ยวมากกว่าสิ่งอื่น

เขามักจะถูกจงหย่งโหวดุด่าว่ากล่าวเป็นประจำ

ทันใดนั้น ลู่หยวนเซียวจึงปิดปาก แล้วพูดเสียงกระซิบออกมา “งั้นข้าจะพูดเบาๆ น้องสาวข้าอยู่ไหน”

อิ้งเสวี่ยเม้มริมฝีปากยิ้มออกมา แล้วชี้ยังที่เปลอยู่หลังฉากกั้น

“ท่านแม่ เหนื่อยไหม... ทำไมท่านแม่หน้าซีดจัง” แม้ลู่หยวนเซียวเพิ่งจะแปดขวบ แต่เขาก็เป็นเด็กที่กตัญญูต่อแม่มาก

สวี่ซื่อกลั้นหัวเราะ “วันนี้เหนื่อยนิดหน่อย ประเดี๋ยวพักผ่อนสักหน่อยก็หายดี แล้วเจ้าล่ะ ทำไมวันนี้ถึงได้กลับมาเร็วจัง”

ดูเหมือนสวี่ซื่อจะนึกอะไรบางอย่างได้ คิ้วของนางขมวดเข้าหากัน “เจ้าโดดเรียนอีกแล้วหรือ”

ลู่หยวนเซียวหัวเราะฮี่ๆ เบาๆ “ยังไงท่านย่าก็ปกป้องข้า ท่านพ่อไม่กล้าตีข้าหรอก... หยวนเซียวไม่ชอบอ่านหนังสือนี่นา” เขาโดนตีอยู่บ่อยครั้งก็เพราะเรื่องเรียนหนังสือนี่แหละ

เส้นเลือดบนขมับของสวี่ซื่อกระตุกทันที

ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความกังวล “หยวนเซียว เจ้าควรจะรู้ความได้แล้วนะ บางทีท่านพ่ออาจจะ...รักเจ้ามากขึ้นอีกนิด” สวี่ซื่อยังคงมีหวังอยู่ในใจ

ลู่หยวนเซียวฮึดฮัด “ไม่เอา ต่อให้ตาย ข้าก็จะไม่อ่านหนังสือ!” อ่านหนังสือน่ะหรือ ไม่เอาเด็ดขาด!

สวี่ซื่อถอนหายใจเบาๆ

ลู่หยวนเซียวเดินผ่านฉากกั้นไปยืนข้างๆ เตียง แล้วยื่นใบหน้าอวบอ้วนเข้าไปใกล้ลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาสะดุ้งตกใจ

[เอ๋ พี่สามที่ไม่เอาไหนของข้านี่เอง...]

[หน้าตาน่าเกลียดน่าชังชะมัด แต่ก็ดูน่ารักใช่เล่น]

ลู่หยวนเซียวชะงักงัน