หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 6

ความรักของฮูหยินและนายท่านลึกล้ำดั่งมหาสมุทร เรื่องน่าเสียดายเพียงอย่างเดียวก็คือลูกชายทั้งสามไม่มีใครเอาถ่านเลย

รอยยิ้มที่มุมปากของสวี่ซื่อระคนไปด้วยความขื่นขม

อิ้งเสวี่ยถลึงตาใส่เจวี๋ยซย่า ไม่เห็นหรืออย่างไรว่าฮูหยินนั่งรอนายท่านอยู่ทั้งวัน ฮูหยินกำลังเศร้าใจนะ

แต่ในขณะที่กำลังจะอ้าปากพูด กลับได้ยินเสียงรายงานจากประตูด้านนอก

“ฮูหยิน แม่นางเติงจือกลับมาแล้ว

สวี่ซื่อผุดนั่งตัวตรง

สีหน้าของเติงจือตึงเครียดดูย่ำแย่ นางเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง “พวกเจ้าออกไปเฝ้าประตูไว้” สองสาวใช้จึงล่าถอยออกไป

ทันทีที่ประตูปิดลง สีหน้าของสวี่ซื่อก็หม่นหมองลงเช่นกัน

เติงจือคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง ขอบตาแดงช้ำ ร่างกายสั่นเทา พลางพูดออกมาอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฮูหยินคาดเดาได้แม่นยำจริงๆ ที่ตรอกชิงอวี่นั่น...” ดวงตาของเติงจือแดงก่ำ ภาพที่นางเห็นเกือบจะทำให้นางเป็นบ้า

“ตอนที่บ่าวไปถึง ประจวบพอดีกับนายท่านกำลังประคองผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งกายมิดชิดขึ้นรถม้า ยังมีทารกแรกเกิดอยู่ในอ้อมแขนด้วย”

เติงจือแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

[โอ้ ดูเหมือนว่าที่ข้าไม่ตาย ยายแก่สองคนนั่นถูกจับได้ พวกเขากลัวจะมีอะไรผิดพลาด เลยย้ายที่หนีไปแล้ว...]

ประโยคนี้ นางกลับได้ยินชัดเจน

สวี่ซื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความตื่นตระหนกในใจ

“เจ้าแน่ใจนะ ว่านั่นคือ...ท่านโหวจริงๆ” นางกัดฟันแน่น หนาซีดราวกับกระดาษขาว

เติงจือเช็ดน้ำตา “บ่าวได้ยินแม่นางคนนั้นเรียกเขาว่าท่านพี่ลู่”

“บ่าวแสร้งทำเป็นจะมาขอเช่าบ้าน คนแถวนั้นเล่าว่าพวกเขาอยู่ที่นี่มานานหลายปีแล้ว ตลอดมาใช้ชีวิตเหมือนคู่สามีภรรยา ทั้งสองคน...” เติงจือปาดน้ำตา

“ทั้งสองคนรักกันมาก ท่านโหวกังวลว่านางจะลำบาก ยังอุตส่าห์ซื้อของขวัญไปเยี่ยมเพื่อนบ้านแต่ละหลัง ขอให้ทุกคนเอื้ออารีต่อนาง ทุกคนประทับใจในตัวพวกเขามาก”