หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 40

“เป็นอะไรหรือ?” เฉินซื่อมองเขาแวบหนึ่งด้วยสีหน้าเฉยเมย นางอยู่กับนายท่านสวี่สามมานานกว่าสิบปีแล้ว นายท่านสวี่สามมีแต่ความรังเกียจต่อนางเท่านั้น

นายท่านสวี่สามสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามระงับความตกใจที่เกิดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ

น้ำเสียงดูสั่น ๆ แต่ก็ลดเสียงลงมาโดยไม่รู้ตัว และอ่อนโยนลงเล็กน้อย “ไม่เป็นไร แค่สำลักนะ” เฉินซื่อชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็รินน้ำให้เขาอย่างเงียบ ๆ และก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

แววตาของลุงทั้งสามของตระกูลสวี่มองไปที่ลู่เจาเจาพร้อมกัน

ตระกูลสวี่ถูกกวาดล้างงั้นหรือ?

ลู่หย่วนเจ๋อเลี้ยงอนุไว้ข้างนอกงั้นหรือ?

ลุงทั้งสามคนมองหน้ากันหนึ่งที ต่างคนต่างเห็นความตกใจในสายตาของอีกฝ่าย

สวี่อี้ถิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ส่ายหน้าเบา ๆ และบีบกำปั้นแน่นอยู่ตลอดเวลา

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จกันแล้ว ก็ไม่ได้พักผ่อนต่อ พี่น้องทั้งหลายพากันไปที่ห้องหนังสือของท่านราชครู

“เจ้าได้ยินเสียงในใจของเจาเจาหรือไม่?”

“เจ้าได้ยินเสียงในใจของเจาเจาหรือไม่?” นายท่านรองสวี่กับนายท่านสวี่สามก็พูดออกมาพร้อมกัน

บนหน้าของท่านราชครูมีเหงื่อออกเล็กน้อย สวี่อี้ถิงกระแอมไอออกมาเบา ๆ “เกรงว่าจะมีเพียงพวกเราไม่กี่คนที่ได้ยิน”

“ก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ” นายท่านสวี่สามบ่นพึมพำขึ้น

อยู่ ๆ ใบหน้าของภรรยาก็แวบขึ้นมา และก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจเล็กน้อย

ดวงตาของสวี่อี้ถิงนิ่งเฉย ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาแล้วว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง! เรื่องที่เขาต้องการแบกรับความผิดทั้งหมดเอาไว้เขาไม่เคยบอกใครมาก่อน

“นี่เกรงว่าจะเป็นโอกาสที่สวรรค์มอบให้ตระกูลสวี่ ห้ามรั่วไหลไปเด็ดขาด”

“เกรงว่าเจาเจาจะแตกต่างจากคนธรรมทั่วไป” ราชครูลูบคลำเคราตนเอง

ท่านราชครูคาดเดาว่าน่าจะเป็นคนที่มีสายเลือดเดียวกันเท่านั้นถึงจะได้ยิน