หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 414

เหอะ

ใจกว้างก็บ้าแล้ว

เขามีลูกเต็มบ้านเต็มเมือง มีนางสนมสวยๆ เป็นกอง แต่ข้ายังคงเป็นชายโสดอยู่เลย

ความจริงแล้วฮ่องเต้ไม่เห็นด้วย แต่เขาและพ่อของเขาต้องกอดขาขอร้องอ้อนวอนฮ่องเต้

‘ตระหูลหรงจะสิ้นทายาทแล้ว ตระกูลหรงไร้ซึ่งทายาทสืบสกุล ฝ่าบาทมีลูกหลานเต็มบ้าน กระหม่อมยังเป็นชายโสดที่ต้องอยู่บ้านลำพัง‘ หรงเช่อกอดขาฮ่องเต้ร้องไห้โฮ

ไร้ซึ่งความน่าเกรงขามดั่งเช่นตอนอยู่ในสนามรบ

ฮ่องเต้รำคาญใจจึงอนุญาตให้เขาพักผ่อนหนึ่งปีเพื่อตามจีบภรรยา

หรงเช่อรีบนั่งรถไปยังตรอกกุ้ยผิง เพราะตรอกกุ้ยผิงอยู่ใกล้พระราชวัง ทำให้แถบนี้มีความหรูหราเป็นอย่างมาก

ผู้คนแถวนี้ก็มีแต่ผู้รากมากดี

“คุณหนูน้อย บ่าวเห็นคุณหนูน้อย”

เติงจือกดเสียงต่ำกระซิบข้างหูสวี่ซื่ออย่างตื่นเต้น

สวี่ซื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นลู่เจาเจาจูงสุนัขอยู่ ด้านหลังมีเหล่าขอทานอยู่กลุ่มหนึ่ง พวกขอทานมีท่าทีเคารพยำเกรงเป็นอย่างมากเมื่ออยู่ต่อหน้านาง

ลู่เจาเจาที่ยังไม่โต เมื่อสวมเสื้อตัวใหญ่ทำให้เหมือนมันฝรั่งน้อย

พอได้มาเห็นในวันนี้ก็ยิ่งเหมือนมันฝรั่งน้อยจริงๆ

สวี่ซื่อป้องปากหัวเราะ

เมื่อเห็นว่านางปลอดภัย สวี่ซื่อจึงสบายใจไปเปราะหนึ่ง

“มันฝรั่งน้อย...กลับบ้านไหม” สวี่ซื่อตะโกนออกไป

เตาปาสะกิดแขนเสื้อลู่เจาเจา “พี่เปียว ผู้หญิงคนนั้นเรียกท่านว่ามันฝรั่งน้อย!”

“ท่านไม่ได้ชื่อซางเปียวเหรอ”

ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้นก่อนจะตอบอย่างหนักแน่น “นางจำคนผิดแล้ว!”

“ชื่อซางเปียวถึงจะเหมาะกับตัวตนของข้า!”

เมื่อเอ่ยออกไปดังนั้น

รถม้าสุดหรูก็เคลื่อนที่เข้ามา ทำให้เหล่าขอทานรีบถอยหลังให้

“หลบหน่อย อย่าขวางทาง” รถม้าจอดลงที่หน้าตึก เด็กรับใช้รีบไล่เหล่าขอทานให้หลีกทางไป

ลู่เจาเจามองเขาเดินเข้าไปในร้านเครื่องเงิน

“ถ้วยของข้า ถ้วยของข้า...” ลู่เจาเจากระทืบเท้าด้วยความโกรธ

สวี่ซื่อเห็นภาพทั้งหมด นางเป็นกังวล

“ข้าก็แค่อยากได้เงิน แต่เขากลับทำลายถ้วยของข้า” ลู่เจาเจาโมโห

“ข้าจะไปเอาคืนที่จวนของเขา!”

ลู่เจาเจาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น นางพาลูกสมุนตัวเองไปเคาะประตูจวนของเซี่ยอวี้หนาน

เตาปาตกใจเป็นอย่างมาก “ช่างเถอะ ขอทานแบบพวกเราเจอเรื่องแบบนี้เป็นปกติ”

ลู่เจาเจาโบกมือน้อยๆ “ไม่ พวกเจ้าเป็นพี่น้องของข้า! ตามมา อย่าหวาดกลัว!”

เตาปา “ขอทานไม่ได้ทำแบบนี้!”

“รีบเดินสิ”

“ใครจะขอทานแล้วไปเคาะประตูหน้าบ้านเขากัน! ข้าเอาถ้วยของข้าให้เจ้า...”