หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 414

เหอะ

ใจกว้างก็บ้าแล้ว

เขามีลูกเต็มบ้านเต็มเมือง มีนางสนมสวยๆ เป็นกอง แต่ข้ายังคงเป็นชายโสดอยู่เลย

ความจริงแล้วฮ่องเต้ไม่เห็นด้วย แต่เขาและพ่อของเขาต้องกอดขาขอร้องอ้อนวอนฮ่องเต้

‘ตระหูลหรงจะสิ้นทายาทแล้ว ตระกูลหรงไร้ซึ่งทายาทสืบสกุล ฝ่าบาทมีลูกหลานเต็มบ้าน กระหม่อมยังเป็นชายโสดที่ต้องอยู่บ้านลำพัง‘ หรงเช่อกอดขาฮ่องเต้ร้องไห้โฮ

ไร้ซึ่งความน่าเกรงขามดั่งเช่นตอนอยู่ในสนามรบ

ฮ่องเต้รำคาญใจจึงอนุญาตให้เขาพักผ่อนหนึ่งปีเพื่อตามจีบภรรยา

หรงเช่อรีบนั่งรถไปยังตรอกกุ้ยผิง เพราะตรอกกุ้ยผิงอยู่ใกล้พระราชวัง ทำให้แถบนี้มีความหรูหราเป็นอย่างมาก

ผู้คนแถวนี้ก็มีแต่ผู้รากมากดี

“คุณหนูน้อย บ่าวเห็นคุณหนูน้อย”

เติงจือกดเสียงต่ำกระซิบข้างหูสวี่ซื่ออย่างตื่นเต้น

สวี่ซื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นลู่เจาเจาจูงสุนัขอยู่ ด้านหลังมีเหล่าขอทานอยู่กลุ่มหนึ่ง พวกขอทานมีท่าทีเคารพยำเกรงเป็นอย่างมากเมื่ออยู่ต่อหน้านาง

ลู่เจาเจาที่ยังไม่โต เมื่อสวมเสื้อตัวใหญ่ทำให้เหมือนมันฝรั่งน้อย

พอได้มาเห็นในวันนี้ก็ยิ่งเหมือนมันฝรั่งน้อยจริงๆ

สวี่ซื่อป้องปากหัวเราะ

เมื่อเห็นว่านางปลอดภัย สวี่ซื่อจึงสบายใจไปเปราะหนึ่ง

“มันฝรั่งน้อย...กลับบ้านไหม” สวี่ซื่อตะโกนออกไป

เตาปาสะกิดแขนเสื้อลู่เจาเจา “พี่เปียว ผู้หญิงคนนั้นเรียกท่านว่ามันฝรั่งน้อย!”

“ท่านไม่ได้ชื่อซางเปียวเหรอ”

ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้นก่อนจะตอบอย่างหนักแน่น “นางจำคนผิดแล้ว!”

“ชื่อซางเปียวถึงจะเหมาะกับตัวตนของข้า!”

เมื่อเอ่ยออกไปดังนั้น

รถม้าสุดหรูก็เคลื่อนที่เข้ามา ทำให้เหล่าขอทานรีบถอยหลังให้

“หลบหน่อย อย่าขวางทาง” รถม้าจอดลงที่หน้าตึก เด็กรับใช้รีบไล่เหล่าขอทานให้หลีกทางไป