หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 416

เขามั่นใจว่าตัวเองไม่มีความลับที่ไม่สามารถบอกใครได้

ลู่เจาเจามองเขารอบหนึ่ง

ก่อนจะมองอีกรอบหนึ่ง

ไม่รู้ว่าทำไมเซี่ยอวี้หนานมักจะรู้สึกว่าไม่มีอะไรสามารถรอดพ้นสายตาของนางได้

ราวกับถูกนางมองออกทุกอย่าง

“เจ้ามองข้าทำไม ข้าไม่มีความลับอะไรปิดบังวานวาน!” เซี่ยอวี้หนานเชิดหน้าอย่างมั่นใจ!

ลู่เจาเจานั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆ นางพยักหน้าขึ้นลง นางเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยแววตาน่าสงสัย

“เจ้าซ่อนเงินส่วนตัว!” ลู่เจาเจาจ้องหน้าเขา

เซี่ยอวี้หนานกลอกตาไปมา “ผู้ชายคนไหนไม่ซ่อนเงินตัวเองบ้าง!”

“ใต้คานบนเสา”

“ใต้พื้นเตียง”

“ใต้ต้นไม้ต้นที่สามในสวน”

“และยังมีในห้องส้วม!” ลู่เจาเจาพูดที่ซ่อนเงินของเขาออกมาทั้งหมด

เซี่ยอวี้หนานขบฟันแน่น “ให้วานวาน ให้วานวานหมดเลย! ข้าจะไม่ซ่อนอีกแล้ว!”

มาดูสิว่าเจ้าจะอดทนได้นานแค่ไหน

ลู่เจาเจาเกาศีรษะ เซี่ยอวี้หนานคิ้วกระตุก “ยังมีเรื่องอะไรจะพูดอีก”

“เจ้าขอทานน้อยไสหัวออกไปจากจวนข้าได้แล้ว!”

“ข้าไม่ไว้หน้าเจ้าเหมือนพวกขุนนางหรอกนะ!”

เซี่ยอวี้หนานก่นด่าเบาๆ ตั้งแต่เขาเกิดมาเขาไม่เคยต้องโดนข่มขู่อะไรแบบนี้

อดีตฮ่องเต้เป็นพี่ชายคนโต ส่วนตัวเขาเป็นน้องเล็กสุด ตั้งแต่เล็กอดีตฮ่องเต้ก็รับเขามาเลี้ยงดูราวกับเป็นลูกชายแท้ๆ

ลู่เจาเจากำลังสองจิตสองใจ “ความจริงแล้ว ข้าอยากมาขอทาน...ไม่อยากทำให้ใครตาย”

เซี่ยอวี้หนานโกรธจนหัวเราะออกมา

“เจ้าว่ามา ข้าไม่มีอะไรต้องกลัว!! เจ้ามาขอทาน และยังสามารถทำให้คนตายได้งั้นเหรอ” เขาแสดงสีหน้าดูถูกและอวดดี