หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 45

“ยังไม่พอหรอกนะจะต้องอ้อนพี่ชายด้วย” ลู่หยวนเซียวจงใจแกล้งนาง

ลู่เจาเจาดูดนิ้วมือใบหน้าเล็ก ๆ ย่นลง เมื่อครุ่นคิดดูแล้วจึงดึงนิ้วมืออกมาอย่างอาลัยอาวรณ์

น้ำลายไหลหยดติ๋ง ๆ ยื่นให้พี่สามด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจ

[อ้อ เมื่อตอนกลางวันข้าคว้าชามมาที่มือยังมีกลิ่นเนื้อติดอยู่นิดหน่อย เช่นนั้น...แบ่งให้ท่านก็ได้] ดวงตากลมโตจ้องไปที่พี่สามอย่างต่อต้านใบหน้าไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

นางเล็งสิ่งนี้มานานแล้วจึงคว้าลงไปในชามเนื้อ!

“ฮ่า ๆ ๆ...” ลู่หยวนซีเห็นนิ้วมือที่ยื่นออกมาตรงหน้าก็เกือบจะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“เจ้ากินเถิด ๆ พี่ชายไม่แย่งเจ้าหรอก” เขาหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา

โอ้พระเจ้าทำไมน้องสาวของเขาถึงได้น่ารักเช่นนี้นะ!

ลู่เจาเจายิ้มอ้าปากไม่มีฟันแล้วยัดมันกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง

“เจาเจาต้องดูดนิ้วให้น้อยลงได้แล้วนะไม่เช่นนั้นนิ้วมือจะเล็กลงกลายเป็นสีขาวได้” ลู่หยวนเซียวเก็บเสื้อผ้าให้นางสองชุด อากาศเริ่มร้อนขึ้นแล้วต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมให้นางอีก

ตอนนี้เขาช่ำชองในการทำเรื่องพวกนี้เป็นอย่างมาก

เขาเปิดประตูแล้วพูดกับเจวี๋ยซย่าและอิ้งเสวี่ย “น้องจะงีบตอนกลางวันข้าจะอยู่ในห้องเป็นเพื่อนนางหากไม่มีเรื่องอันใดก็ไม่ต้องเข้ามา”

เวลาน้องนอนกลางวันจะนอนนานมากประจวบเหมาะที่จะแอบหนีออกไปได้พอดี

สาวใช้ขานรับเขาจึงปิดประตู

เขาแบกน้องสาวไว้ที่หลัง แอบเปิดประตูหน้าต่างแล้วกระโดดหนีออกไปจากทางนั้น

[โอ้โห กลิ่นอายแห่งอิสรภาพ! ออกเดินทางได้...] ลู่เจาเจาตื่นเต้นดีใจมากดวงตากลมโตสว่างเปล่งประกาย

ลู่เจาเจานอนคว่ำอยู่บนหลังของพี่สาม

ลู่หยวนเซียวรู้ตำแหน่งที่คนรับใช้เฝ้าระวังอยู่ในจวนเป็นอย่างดีจึงพาลู่เจาเจาเดินไปทางที่ใช้เข้า-ออกประจำ

เมื่อกำลังจะก้าวออกจากประตูด้านใน