หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 459

ทำไมต้องมาจับจมูกคนอื่นบ่อยๆด้วย?

“เจาเจาเพิ่งตื่นคงยังไม่ได้กินอาหารเช้า รีบไปกินอะไรสักหน่อยเถอะ” องค์รัชทายาทสั่งให้อวี้ซูอุ้มลู่เจาเจาออกไป

หลังจากลู่เจาเจาออกไปแล้ว

หรงเช่อถึงได้เอ่ยขึ้น

“คนร้ายเมื่อคืนมาจากแคว้นใต้ หลังจากตรวจสอบ มีคนจากแคว้นใต้เข้ามาเป่ยเจาไม่น้อย ดูเหมือนเพื่อมาตามหาคน” หรงเช่อลอบมองอวิ๋นเหนียง

“แล้วก็เจาเจา...ดูเหมือนนางจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน”

องค์รัชทายาทรู้เรื่องของหรงเช่อกับสวี่ซื่อดี ไม่ช้าหรือเร็วหรงเช่อก็ต้องรู้ จึงไม่คิดจะปิดบังเขา

หลังจากเงียบไปสักครู่จึงเอ่ยขึ้น

“เจาเจาไม่มีหัวใจ หากได้รับการกระทบกรเทือนอย่างหนัก จะเสียการควบคุมตัวเอง เมื่อคืนสวี่ฮูหยินน่าจะเห็นด้วยตาตัวเองใช่หรือไม่?”

สวี่ซื่อพยักหน้าที่ขาวซีด

เจาเจาในตอนนั้น ไม่เหมือนเจาเจาเลย

กลับคล้ายเทพเจ้าที่อยู่เหนือทุกสิ่ง

ไม่มีความคิดของตัวเอง ไม่มีอารมณ์รักโลภโกรธหลงของตัวเอง

“สวี่ฮูหยินวางใจได้ ในไม่ช้าหัวใจของเจาเจาจะกลับสู่ที่เดิม นางจะกลายเป็นตัวเองอย่างสมบูรณ์” การเคารพบูชาในเวลาหนึ่งพันปี ใกล้ทำให้นางกลับมาสมบูรณ์แล้ว

สวี่ซื่อดีใจทั้งน้ำตา

“องค์ชายพูดเรื่องจริงหรือเพคะ?”

“แน่นอน” องค์รัชทายาทยิ้มให้ นี่เป็นสาเหตุที่เขาปกป้องเป่ยเจา

หลังจากองค์รัชทายาทแน่ใจอาการของลู่เจาเจา จึงขอตัวกลับไปรายงานที่พระราชวัง

ฮ่องเต้เป็นห่วงอาการของลู่เจาเจา อีกอย่าง เมื่อคืนเสด็จพ่อกับเสด็จแม่ทะเลาะกันอย่างรุนแรง

องค์รัชทายาทจึงไม่วางใจ

คนตระกูลสวี่ที่ได้ข่าว พอเสร็จจากว่าราชการ ก็รีบมาทันทีโดยไม่ได้เปลี่ยนชุดราชการ

สวี่อี้ถิงมองสำรวจสวี่ซื่ออย่างละเอียด เมื่อเห็นนางปลอดภัยดี จึงได้โล่งอก

“หากรู้แต่แรกคงบังคับให้เจ้าย้ายกลับไปที่ตระกูลสวี่ ช่างเป็นเรื่องที่น่าตกใจจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง ท่านพ่อท่านแม่เองก็ร้องจะมาดูเจ้าให้ได้” อาซ้อใหญ่ประคองนางให้เข้าไปนั่งในห้อง